Als een contact niet stroomt, omdat je elkaar niet lijkt te begrijpen, omdat de ander niet ontvankelijk lijkt voor je woorden, omdat je je ergens alleen voelt in het bijzijn van de ander of erg moe wordt van een gesprek, is er bijna altijd sprake van een gebrek aan afstemming. We zijn vaak zo vol van ons eigen verhaal, onze eigen ideeën, gevoelens en verlangens, dat we vergeten te checken of de ander wel ontvankelijk is voor wat we te zeggen hebben.

Ik zie het vaak gebeuren. In liefdesrelaties, in ouder kind relaties, in werk relaties, docent leerling relaties, bij vrienden en ook in coach relaties. Lange monologen aan de keukentafel, waar de toehoorders nog wel vriendelijk knikken, maar waar je aan alle kanten ziet dat ze allang zijn afgehaakt. De echtgenoot die met allemaal oplossingen aankomt voor zijn vrouw, terwijl zij alleen maar even wil delen dat ze een rotdag heeft gehad op haar werk. De moeder die haar puberdochter keer op keer vertelt dat ze zich socialer moet gedragen en niet ziet dat ze totaal niet ontvankelijk is voor dit advies. Ze denkt te weten wat goed voor haar is, maar heeft geen idee wat haar dochter werkelijk nodig heeft. Simpelweg omdat ze het nooit heeft gevraagd.

Wil je werkelijk contact,
dan dien je je op elkaar af te stemmen

Wil je werkelijk contact. Contact dat stroomt, dat vruchtbaar is, dat verbindt en verdiept, dan dien je je op elkaar af te stemmen. Waar sta jij, waar sta ik? Willen wij op dit moment hetzelfde? De toehoorder heeft daarin ook iets te doen. Niet met een vriendelijke glimlach het gesprek verduren. Of boos, of geïrriteerd doen. Maar zeggen wat er bij je gebeurt. Vragen om ruimte of stilte, als dat is wat je wil. Of een knuffel, of verzoeken om het over iets anders te hebben. En vragen of dat OK is.

En dat is spannend. We willen niet onaardig zijn of de ander kwetsen. Liever om de waarheid heen dansen, dan ronduit zeggen wat je verlangt. Liever direct je advies geven, met het gevoel daarin van betekenis te zijn, dan vragen of de ander daar wel behoefte aan heeft en het risico te lopen een nee te horen. Want dat kan pijn doen.

Mijn neiging is meestal
om maar aardig en begripvol te zijn

Ik vind het een hele oefening. Mijn neiging is meestal om maar aardig en begripvol te zijn en als ik al iets wil uiten waar ik wellicht last van heb, doe ik dat uiterst voorzichtig. Terwijl ik weet dat de ander (en de relatie) veel meer heeft aan een open, directe communicatie. Niet hard, maar wel eerlijk. En dus kwetsbaar.

Alleen in kwetsbaarheid kunnen we werkelijk verbinden. Dat zie en ervaar ik keer op keer. In cursussen en retraites worden we daar vaak toe uitgenodigd. Als we in kwetsbaarheid delen, ontstaan er prachtige ontmoetingen. Diep, waarachtig, troostend. De oefening is om ook buiten deze settingen open te blijven en jezelf in alle kwetsbaarheid te laten zien aan de ander. Om met een open hart te luisteren naar wat die te zeggen heeft. En bovenal respect te hebben voor alles wat er anders is. Andere ideeën, andere verlangens, andere meningen. En daar open en nieuwsgierig naar te zijn. Pas dan kun je waarachtig ontmoeten. Pas dan kan het contact werkelijk stromen.

 

Zeg me alsjeblieft
Wat je te zeggen hebt

Zeg me alsjeblieft
Wat je te zeggen hebt
De woorden die zich
het liefst willen uiten
In dit moment

Niet de verhalen over toen
En over later
Niet de woorden
Die je al 1000x vertelde
En die je door en door kent

 

En vraag míj alsjeblieft
Wat zich wil uiten
Diep van binnenuit
Hier, nu
In dit moment

Niet de vele gedachten
Over hoe en wat
En zus en zo
De gedachten die zich al 1000x herhaalden
in mijn drukke hoofd

 

Zeg me alsjeblieft
- heel eerlijk -
Wat je nu voelt
In dit bijzondere contact
Tussen jou en mij

Ik vraag je
Hou niets in
Slik niets weg
Want ik zal buigen
Voor al je woorden

 

En vraag mij alsjeblieft
Naar wat zich
Binnen in mij roert
Gewoon nu
op dit moment

En alsjeblieft
Hou je hart open
Sluit geen deuren
wat ik wil vertellen
Kan heel kwetsbaar zijn

 

Zeg me alsjeblieft
Alle woorden
Die je me zo graag wil vertellen
Zodat ik kan zien
Wie je werkelijk bent

 

En vraag mij,
Vraag me keer op keer
Om in alle openheid te delen
Wat mijn hart
Zo graag verborgen houdt

 

Opdat wij ons werkelijk
Kunnen verbinden

Opdat de eenzaamheid
Verdwijnt

Opdat de liefde
Opnieuw en vol mag stromen

 

Heeft dit artikel (of het gedicht) je geraakt?

En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.

De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.

De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.