Al weken probeer ik voor jullie een inspirerend verhaal te schrijven, maar de woorden willen niet tevoorschijn komen. Sinds ik deze maand zeven dagen op stilte retraite was, lijkt ieder verhaal zijn kracht te verliezen. De waarheid van Zijn, lijkt zich eerder te verschuilen in het woordeloze niets, dan in al die reflecterende gedachten in mijn hoofd. Valt dat, wat ik werkelijk wil vertellen, eigenlijk wel in woorden te vatten?

De stilte nodigde mij uit voorbij het denken te voelen. Om de ruimte in te stappen die aan het denken vooraf gaat. Om te toeven in het grote niets van waaruit alles ontstaat en verdwijnt. Om alles wat ik wist achter me te laten. Volledige overgave aan de bron van al het leven, rusten in grenzeloos gewaar zijn.

Het grote niets is stil
en tegelijkertijd vol leven

Wat ontdekte ik daar? Was het stil in het grote niets? Ja, heel rustig en heel stil, en tegelijkertijd vol van leven. En wat voelde ik? Niets anders dan liefde en een basaal gevoel van ‘alles is goed’. Er waren geen gedachten, slechts een zeker en absoluut weten: dit is de grond van mijn bestaan. Die is er altijd, zal er nooit niet zijn. Het is onmogelijk om ‘eruit te vallen’. Zelfs niet als ik dood ben.

Hou ik mijn focus op die grenzeloze ruimte, dan dein ik mee op de spontane stroom van het leven. Niets bedacht, slechts impulsen volgend, die altijd kloppend blijken in het moment. Het denken dienend aan de spontane ingevingen, in plaats van leidend vanuit angst en controle. Het vertrouwen is groot, liefde stroomt, compassie stroomt, de stilte is weldadig.

Tot oude triggers de focus verleggen en ik plots een andere leegte ervaar. Een leegte die kaal is, en verdrietig aanvoelt. Een gevoel van tekort en een verlangen naar opvulling van de leegte. Weg het basale gevoel van ‘alles is goed’ , het voelt helemaal niet goed. Mijn energie lekt, ik word moe, mijn lichaam doet pijn. Ongelooflijk, hoe iets van buitenaf, oude opgeslagen emoties kan triggeren.

Vanuit die open ruimte realiseer ik me:
‘dit gaat nergens over’

Vanuit die open ruimte realiseer ik me ‘dit gaat nergens over’, dat wat geweest is, is allang voorbij. Maar mijn lichaam denkt hier kennelijk anders over. Opgeslagen herinneringen bepalen mijn gemoed. Hier heb ik een keuze te maken. Voor welke waarheid kies ik? Die van de ingesleten overtuigingen als: ik hoor er niet bij, ik ben niet waardevol, ik kom te kort, of kies ik voor de open liefdevolle ruimte die ik eerder beschreef. Daar waar niets vast ligt en alles, maar dan ook alles wordt ontvangen, gecreëerd en gezien vanuit liefde.

Nog voor ik bewust de keuze maak, ben ik weer terug in de liefdevolle bedding van Zijn. En zo begon ik dit schrijven vanuit de leegte, vulde de pagina zich als vanzelf en brachten mijn woorden aan jullie, mijzelf weer thuis. Dank dat jullie er zijn. Dat ook jullie telkens weer thuis mogen komen in de liefdevolle bedding van het leven, de bron, de schoot van God, moeder aarde, of hoe je het ook maar wil noemen. Namasté.

 

Heeft dit artikel je geraakt?

En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar boek Zen in de Chaos.

 

De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.

De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.