Ken je dat gevoel van frustratie en moedeloosheid als bepaalde patronen zich maar blijven herhalen? Wat je ook doet aan innerlijk werk om oude gevoelens te overstijgen, op de één of andere manier val je steeds weer terug in hetzelfde gepieker, dezelfde twijfels en hetzelfde gevoel van je afgesloten voelen van de rest. Ondanks al je positieve affirmaties, het mediteren, je yoga beoefening en het telkens weer kijken naar jezelf.

Ik ben een zoeker, zoveel mag duidelijk zijn. En ik vermoed vele van jullie ook. Ik ben op zoek naar die innerlijke staat van zijn, die me ultieme vreugde en vrede brengt. Ik zou zo graag werkelijk thuis komen. Zo voelt het. Telkens wanneer ongemak zich aandient in de vorm van verdriet, boosheid of eenzaamheid, voel ik me op een bepaalde manier ontheemd. Dan wil ik niet zijn waar ik ben. Het voelt niet open en welkom. Niet liefdevol. Ik kan er niet ontspannen.

Ik ben op zoek naar dat diepe geluk
En telkens wanneer ik dat niet ervaar,
zoek ik verder.

Ik ben op naar dat diepe geluk. En telkens wanneer ik dat niet ervaar, zoek ik verder. Niet buiten mijzelf, maar in mijzelf. Want zoveel is inmiddels duidelijk: geluk ligt niet buiten mijzelf, maar is een innerlijke staat van zijn. Mijn zoektocht wordt gedreven door één centrale vraag: Wat kan ik doen, om meer vrede in mijzelf te vinden? En die ene vraag, leidt weer tot talloze andere vragen.

Zit ik te veel te veel in mijn hoofd en moet ik meer in mijn lijf landen? Beweeg ik te weinig? Moet ik vaker mediteren? Heb ik een permanente stressrespons veroorzaakt door oud trauma en moet ik in therapie? Zijn er blokkades die met dansen losgetrild moeten worden? Of zit er nog te veel woede opgesloten en moet dat eruit met van die ademsessies? Of gaat het uiteindelijk alleen maar over zelfliefde? Maar hoe doe ik dat dan? Meer van mijzelf houden?

Herkenbaar? Zo kun je jaar in jaar uit bezig zijn met aan jezelf werken. En dat levert heus wel wat op. Je leert jezelf steeds beter kennen. Je leert steeds subtieler te voelen. Je gaat je grenzen beter aangeven, zorgt beter voor je lichaam en je geest. Je wordt milder, je reacties minder heftig. Je relaties verbeteren en je ontwikkelt meer compassie voor jezelf en anderen. Het gaat vooruit.

Maar vooruit gaan is nog altijd iets anders
dan werkelijk thuiskomen.

Maar vooruit gaan is nog altijd iets anders dan werkelijk thuiskomen. Thuiskomen heeft niets te maken met van jezelf leren houden, trauma oplossen, geweldloos leren communiceren of je ego structuren doorgronden. Ook niets met in je kracht gaan staan, je potentieel ontwikkelen of je verslavingen overwinnen. Het zijn allemaal verbeter projecten, die je van hier naar daar brengen. Alsof geluk hier niet beschikbaar is, maar daar wel. Alsof thuis niet op deze plek is, maar alleen daar, waar al het goede samenkomt.

Zolang het ik zichzelf wil verbeteren en niet in staat is zich over te geven aan de grotere levensbron,  die perfecte levensenergie die alles bezielt, God, Allah, I AM, zolang wij denken dat wij iets moeten doen om te krijgen wat we willen, blijven we voorbij gaan aan wat ieder moment beschikbaar is.

Ik kan soms huilen van ontroering en geluk als ik in staat ben al mijn verbeterprojecten los te laten en mijn worstelingen over te geven aan het leven zelf. Als ik mijzelf toesta stil te worden en niets anders doe dan mijn aandacht naar mijn hart brengen en me bewust toe wend tot het Mysterie, land ik precies daar, waar ik al die tijd wilde zijn. Ik ervaar niets anders dan liefde, een alles omhullende, zuivere liefde. Ik voel het in mij, door mij, in de dingen om me heen. Het gaat nergens heen, het hoeft niets te halen, noch iets te brengen. Het is die pure, onschuldige aanwezigheid die alles doordringt en waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Hiermee samen vallen is puur geluk, dit is mijn ware thuis.

Als ik stil ben, mijn hart en mijn zintuigen open en het leven volledig toelaat, is er is niets, maar dan ook niets wat verbeterd hoeft te worden. Er is geen pad te lopen, geen weg te gaan. Alles is compleet en vervuld. Ik ervaar een diepe dankbaarheid voor die schaarse momenten dat ik het Mysterie zo groots mag ontvangen. In alle eenvoud die het kent. Het is mijn grote wens dat het leven zich aan ons allemaal, aan iedereen die worstelt met pijn, verdriet en eenzaamheid, op die manier mag tonen.

 

De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.

De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.