Ik weet van binnen donders goed dat het geen enkele zin heeft om de werkelijkheid, zoals die zich aan mij toont, te willen veranderen. Wat is, is. En toch zie ik het mezelf steeds weer doen. Daar waar ik ongemak ervaar, in de vorm van pijn, zorg, angst, leegte, wil ik de boel fiksen. Pijn moet verdwijnen, zorg gesust, angst bezworen en leegte gevuld. Ik doe het voor ik er erg in heb dát ik het doe.

Ik vraag me af wat de oorzaak is van het ongemak, zodat ik weet wat ik moet doen om het te laten verdwijnen. Ik maak lijstjes met actiepunten die mijn leven kunnen verbeteren.  Meer water drinken. Gezonder eten. Vaker mediteren. Iedere dag wandelen. Stoppen met TV kijken. Toch nog maar weer eens een sessie hier of een consult daar.

Hoe kan ik ruimte geven
aan wat zich nu toont?

Zelfs nu, op dit moment. Mijn buik speelt op en ik denk: Te lang achter de computer. Niet goed. Moet dat toch gaan inperken. Telkens bezig met de vraag: Wat kan ik doen? In plaats van me af te vragen: Hoe kan ik hiermee zijn? Hoe kan ik ruimte geven aan wat zich nu toont?

Wat kunnen patronen toch ongelooflijk hardnekkig zijn. Zelfs als allang is ervaren dat simpelweg zijn met wat er is, zoveel meer rust en ontspanning geeft. Zelfs als diep is gevoeld hoe het leven zelf altijd weer het juiste evenwicht zoekt, als ik me er niet mee bemoei. Dan nog, schiet ik in dat willen fiksen.

Life takes care of life.

Ik kan niets anders doen dan me blijven herinneren: Life takes care of life. Er is een grotere intelligentie aan het roer. Daar mag ik voor buigen. Die intelligentie zit in alles. In mij, in jou, in alles wat in het leven verschijnt. Beweeg ik met die intelligentie mee? Of ga ik er tegen in?

Meebewegen is ja zeggen tegen de feitelijke waarheid van dit moment en voelen wat het leven van mij wil. Niets doen? Of actie ondernemen? Bewegen vanuit dit ja is een heel ander bewegen dan in actie komen vanuit een nee. Vanuit ja beweeg je natuurlijk en soepel, vanuit nee is het stroef en moeizaam.

Vanuit ja bewegen gaat niet over fiksen wat fout is, maar over simpelweg doen wat een situatie vraagt. Er is geen oordeel, er is geen gedachte van goed of fout, leuk of niet leuk. Er is slechts een erkennen van wat is en een bewegen op een impuls die van binnenuit komt (en niet vanuit het denken!).

Alles is precies zoals het moet zijn.
Zelfs als ik er helemaal niets van snap.

Wil ik mijn hardnekkige patroon van willen fiksen doorbreken, dan dien ik, nog vaker dan ik al doe, bewust te voelen en bewust te vertragen.  En mezelf steeds weer de vraag te stellen: Hoe kan ik hiermee zijn? Hoe kan ik ruimte geven aan wat zich nu toont? En, wat vraagt het leven nu van mij?

Ik leer het onze studenten, ik schrijf erover in mijn blogs en ik blijf mezelf herinneren: Bemoei je er niet mee. Geef ruimte. Vertrouw. Het leven doet zijn eigen ding. Alles is precies zoals het moet zijn. Zelfs als ik er helemaal niets van snap.

 

Heeft dit artikel  je geraakt?

En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.

De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.

De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.