Deze zomer reisde ik samen met mijn 26 jarige zoon door Maleisië. Samen backpacken. Een heerlijk avontuur. Lange ritten in rammelende bussen naar bijzondere eilandjes, samen op een brommertje op zoek naar verlaten strandjes, zwemmen in turquoise wateren, snorkelen tussen de meest prachtige vissen, roggen en rifhaaien en ’s avonds op het strand, in het licht van de volle maan spelen tussen de fluoriserende algen.
We spotten diverse reuze leguanen en hadden een zeer intieme en spannende ontmoeting met een lange, dikke, giftige adder. We verkenden de hooglanden en genoten van de groene heuvels vol theeplantages. We raakten totaal in vervoering in oeroude mosbossen gehuld in dikke flarden mist en genoten intens van een tocht door de diepe jungle van Taman Negara.
We eindigden onze reis op Nipah Beach, het meest rustige strand van Tioman Island. Nipah Beach is alleen bereikbaar over zee. Er is geen telefoonverbinding en ook geen Wifi. Het kent slechts één accommodatie, bestaande uit vier eenvoudige houten hutjes op het strand, met daarachter enkel ondoordringbare jungle. Het was bijzonder om te ontdekken hoe goed het ons beiden deed om echt even helemaal los te zijn van de buitenwereld. Dat de telefoon nu echt onderin de rugzak kon blijven en wat een rust dat gaf.
“So you get paid
just to ask people questions?”
Op een avond raakte ik in gesprek met Tan, de Maleisische kok op Nipah, die me vroeg wat voor werk ik deed. Ik houd me bezig met het vak coaching, vertelde ik hem. Dat woord kende hij niet. Toen ik het hem uitlegde, keek hij mij met grote ogen aan en begon vervolgens hard te lachen. “So you get paid just to ask people questions?”
Hilarisch, vond hij het. “But why do they not ask those questions themselves?” Ik legde hem uit dat veel mensen in Nederland ongelukkig zijn. Niet blij met zichzelf. Niet blij met het werk dat ze doen. Dat ze zo zijn vastgelopen dat ze soms een ander nodig hebben om weer helderheid te creëren. Er is veel stress en ook veel eenzaamheid onder de mensen.
Daar snapte hij helemaal niets van. “How can one be lonely?”” Vroeg hij mij, wijzend naar de zee en de jungle. “We are so connected with everything, it is impossible to be lonely!” En weer moest hij lachen.
Ik voelde me diep geraakt. Deze man woonde met slechts 3 andere mensen op een compleet verlaten strand van een klein eiland midden in de zuid Chinese zee. Zonder telefoon. Zonder wifi. Met enkel een klein open motorbootje als uitweg naar een iets minder verlaten strandje. Ik werd geraakt omdat ik de waarheid van zijn woorden diep van binnen kende, maar o zo vaak weer vergat.
Ook ik kom nog regelmatig momenten van eenzaamheid tegen. Gek genoeg niet als ik me verbind met de natuur, maar juist wanneer ik me richt op anderen en daar een gemis ervaar. Als ik in de verwachting schiet, dat iemand er voor me moet zijn of vaker tijd met me zou moeten doorbrengen. Als ik anderen gezellig samen dingen zie doen en ik alleen thuis zit. Momenten waar ik het geluk elders verwacht. Daar en niet hier.
Het is slechts een gedachte,
die de ervaring van leegte creëert.
Tan herinnert mij eraan dat de verbinding die ik zoek ieder moment beschikbaar is. Het zit ingebed in het leven zelf, waarin niets op zichzelf staat, maar alles met alles verbonden is. Ik weet het zo goed en ik schrijf er regelmatig over, maar tegelijkertijd zie ik mezelf nog regelmatig verstrikt raken in verhalen van te kort en niet genoeg. Dan voel ik me leeg en ontheemd. Maar het is helemaal niet leeg op de plek waar ik ben, laat Tan mij zien. Zelfs niet op een plek die alleen maar leegte ademt. Het is slechts een gedachte, die de ervaring van leegte creëert.
Stap ik uit de gedachte, en wend ik me toe tot het leven zelf, dan kan ik weer ervaren hoe vol het leven is. En hoe rijk. De aandacht naar hier en nu. Niet naar daar en later. Wat ben ik dankbaar dat de natuur er is, om me te herinneren. En eenvoudige mensen als Tan, en leraren als Mooji. En mijn eigen adem, die zich niets van mijn gedachten aantrekt en rustig en gestaag mijn lichaam in leven houdt. In mijn adem voel ik God het meest nabij. Zodra ik me daar op focus, valt alle leegte weg. Ik. God. Leven. Liefde. Verbinding. Vervulling. Geluk.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Prachtige herkenbaar tekst, Nanette. Dank voor het schrijven.
Fijn je reactie, Janny.
Wat mooi Nanette, de ervaringen die je deelt. Herkenbaar en behulpzaam, waarvoor dank!
https://gurumag.com/becoming-god-inside-moojis-portugal-cult/
Hoi Annet, ik lees je blogs altijd met veel plezier. Ik schrok een beetje van je Mooji als voorbeeld van inspiratie. In de link een verhaal over de andere kant van Mooji.
Hartelijke groet,
Ina
Beste Ina,
Hartelijk dank voor je reactie. Ik geloof dat we allemaal van diep binnen een zuiver weten hebben of iets klopt voor ons of niet. Het is belangrijk daar voeling mee te blijven houden. Ook is het belangrijk voeling te houden met je eigen grond. Neem niets klakkeloos voor waar aan, ook mijn woorden niet, maar voel met je hart: resoneert dit of niet? Is het ook jouw waarheid?
Mooji’s woorden en teachings zijn voor mij van grote wijsheid en schoonheid. Die voeden en inspireren mij. Het zijn geen nieuwe boodschappen. Het zijn herinneringen van een dieper weten. Ja zo is het, en dat wil ik me blijven herinneren.
Heeft Mooji een kant die onzuiver is? Ik heb het nooit gezien. En ik heb nauwkeurig gekeken en gevoeld. Zowel op Monte Sahaja, als in alle teachings die ik heb gezien. Maar wie weet. Ik vind het echter niet interessant. Het zijn verhalen van verhalen. En de waarheid ligt nooit in verhalen. Wel in de ervaring van dit moment.
Interessant is jouw ervaring. Hier nu. Mijn ervaring, hier nu. Stroomt het leven vol door je heen? Staat je hart open? Kun je genieten van wat hier is?
En dan is er natuurlijk nog iedere dag de uitnodiging om boven de oordelen uit te stijgen. Kan het zo zijn dat iemand een lichte en een donkere kant heeft? En hebben we dat eigenlijk niet allemaal? Zou dat betekenen dat we ons niet meer aan elkaars licht mogen laven? Dan zou het wel heel donker worden in de wereld.
Eenzaamheid en leegte horen bij het leven. Ook daarin ben je niet alleen.
Ook dat kun je delen met een ander/anderen.
Klopt Karel. Mooi gezegd.
Wat een wijsheid! Prachtig!
Dank je Iris!
Mooi Nanette. Kreeg er tranen van in mijn ogen.
En dat ontroert mij weer…x
Dank je wel voor deze mooie woorden – infinite awareness
Warme groet, Caroline uit België x
And so it is….
Heel mooi verwoord em helemaal mee eens dat de natuur ons toont hoe geconnecteerd we zijn, en dus nooit alleen
Precies Dirk
Je inspireert, Nanette! Mooi ook te lezen dat je zo’n goeie vakantie had met Nuno, die ik me vooral herinner als manneke van een jaar of twee op jouw schoot achter het bureau.-)
Dank voor je reactie weer Sandra. Zo fijn te merken dat je mijn blogs altijd leest en de tijd neemt een reactie te geven. Ik was op reis met Tjacco, de oudste. Die was net afgestudeerd aan de Rietveld Academie. Maar met Nuno ga ik in de toekomst zeker ook nog eens zo’n reis maken. Die is nu nog bezig op Minerva in Groningen. Ja, de tijd gaat zo snel….!
Elke keer ben ik weer verrast hoe herkenbaar jouw wijze woorden zijn en mij raken!
Fijn te horen Anja.
Fannnnnntastisch, grappig en zo een waarheid. Yups, m’n gelukkigste momenten zijn steeds geweest, in de Natuur, of is het eerder “met” de natuur (m’n grote dokter), en in die stilte. Blij dit te mogen lezen. Van harte, Dirk.
(-: xx
Prachtig verwoord Nanette met ook altijd weer jouw eerlijkheid en kwetsbaarheid die jouw teksten nóg indringender maken. En wijs hoe je op dat ‘Mooji-verhaal’ reageert. Ik ben ook een groot bewonderaar van hem en heb enorm veel troost en inspiratie van hem mogen ontvangen, waar ik heel dankbaar voor ben. Hoorde onlangs ook deze nare berichten over hem, maar heb heel bewust besloten om mijn ‘deur’ hiervoor te sluiten. Als je wilt kun je bij iedereen het ‘slechte’ zien, maar ik zie/voel bij hem alleen maar liefde, vriendelijkheid, wijsheid en vooral humor. Een prachtig mens! Net zoals jij! Ik hoop je nog eens te mogen ontmoeten. Veel liefs en succes met je mooie werk!
Dank je wel Roxane!
Ook ik,blijf je blogs lezen en wordt steeds geraakt door je contact met de natuur en het gevoel dat je daarbij krijgt. Ik merk zelf ook steeds meer de verbinding met de natuur. Loop bijna dagelijks in bossen, door weide, heide en landerijen. Mijn nieuwe vriend en zijn hond hebben mij terug gebracht naar de natuur. Het herinnert mij ook aan vroeger dat ik met vriendjes en vriendinnetjes veel in de natuur was en hoe gemakkelijk het was om de natuur te delen. Dank je wel Nanette. Blijf blogs maken aub!
Dank voor je waarachtig wijze woorden, Nanette. Wat een mooi, ontroerend verhaal.
Hoi Nanette,
Neem niets zomaar aan, schreef je als reactie. Voel of het resoneert. En of dat antwoord van je resoneerde! Ongelofelijk! Dank je wel voor je prachtige, openhartige columns. Dat heeft zelfs meester Wildeman ons niet kunnen leren …
Dank voor je mooie Maleisie belevenissen ,Nanette!
Azie is zo bijzonder “down to earth”.
Je mooie lessen t.a.v. de eenzaamheid en de leegte,laat ik binnenkomen!
Òòk mooi omschreven in je boek!
Dank!
Zo ontzettend waar dat het diep aanraakt en voelt, dank je voor het delen. Als ik me op mensen richt kan ik me soms heel eenzaam voelen….zegt veel over mijn eigen verwachting denk ik….maar als ik me in de natuur bevind en dat is veel tijdens mijn wandelingen, voel ik me nooit eenzaam en alleen maar juist diep verbonden en begrepen.