Deze zomer reisde ik samen met mijn 26 jarige zoon door Maleisië. Samen backpacken. Een heerlijk avontuur. Lange ritten in rammelende bussen naar bijzondere eilandjes, samen op een brommertje op zoek naar verlaten strandjes, zwemmen in turquoise wateren, snorkelen tussen de meest prachtige vissen, roggen en rifhaaien en ’s avonds op het strand, in het licht van de volle maan spelen tussen de fluoriserende algen.

We spotten diverse reuze leguanen en hadden een zeer intieme en spannende ontmoeting met een lange, dikke, giftige adder. We verkenden de hooglanden en genoten van de groene heuvels vol theeplantages. We raakten totaal in vervoering in oeroude mosbossen gehuld in dikke flarden mist en genoten intens van een tocht door de diepe jungle van Taman Negara.

We eindigden onze reis op Nipah Beach, het meest rustige strand van Tioman Island. Nipah Beach is alleen bereikbaar over zee. Er is geen telefoonverbinding en ook geen Wifi. Het kent slechts één accommodatie, bestaande uit vier eenvoudige houten hutjes op het strand, met daarachter enkel ondoordringbare jungle. Het was bijzonder om te ontdekken hoe goed het ons beiden deed om echt even helemaal los te zijn van de buitenwereld. Dat de telefoon nu echt onderin de rugzak kon blijven en wat een rust dat gaf.

“So you get paid
just to ask people questions?”

Op een avond raakte ik in gesprek met Tan, de Maleisische kok op Nipah, die me vroeg wat voor werk ik deed. Ik houd me bezig met het vak coaching, vertelde ik hem. Dat woord kende hij niet. Toen ik het hem uitlegde, keek hij mij met grote ogen aan en begon vervolgens hard te lachen. “So you get paid just to ask people questions?”

Hilarisch, vond hij het. “But why do they not ask those questions themselves?” Ik legde hem uit dat veel mensen in Nederland ongelukkig zijn. Niet blij met zichzelf. Niet blij met het werk dat ze doen. Dat ze zo zijn vastgelopen dat ze soms een ander nodig hebben om weer helderheid te creëren. Er is veel stress en ook veel eenzaamheid onder de mensen.

Daar snapte hij helemaal niets van. “How can one be lonely?”” Vroeg hij mij, wijzend naar de zee en de jungle. “We are so connected with everything, it is impossible to be lonely!” En weer moest hij lachen.

Ik voelde me diep geraakt. Deze man woonde met slechts 3 andere mensen op een compleet verlaten strand van een klein eiland midden in de zuid Chinese zee. Zonder telefoon. Zonder wifi. Met enkel een klein open motorbootje als uitweg naar een iets minder verlaten strandje. Ik werd geraakt omdat ik de waarheid van zijn woorden diep van binnen kende, maar o zo vaak weer vergat.

Ook ik kom nog regelmatig momenten van eenzaamheid tegen. Gek genoeg niet als ik me verbind met de natuur, maar juist wanneer ik me richt op anderen en daar een gemis ervaar. Als ik in de verwachting schiet, dat iemand er voor me moet zijn of vaker tijd met me zou moeten doorbrengen. Als ik anderen gezellig samen dingen zie doen en ik alleen thuis zit. Momenten waar ik het geluk elders verwacht. Daar en niet hier.

Het is slechts een gedachte,
die de ervaring van leegte creëert.

Tan herinnert mij eraan dat de verbinding die ik zoek ieder moment beschikbaar is. Het zit ingebed in het leven zelf, waarin niets op zichzelf staat, maar alles met alles verbonden is. Ik weet het zo goed en ik schrijf er regelmatig over, maar tegelijkertijd zie ik mezelf nog regelmatig verstrikt raken in verhalen van te kort en niet genoeg. Dan voel ik me leeg en ontheemd. Maar het is helemaal niet leeg op de plek waar ik ben, laat Tan mij zien. Zelfs niet op een plek die alleen maar leegte ademt. Het is slechts een gedachte, die de ervaring van leegte creëert.

Stap ik uit de gedachte, en wend ik me toe tot het leven zelf, dan kan ik weer ervaren hoe vol het leven is. En hoe rijk. De aandacht naar hier en nu. Niet naar daar en later. Wat ben ik dankbaar dat de natuur er is, om me te herinneren. En eenvoudige mensen als Tan, en leraren als Mooji. En mijn eigen adem, die zich niets van mijn gedachten aantrekt en rustig en gestaag mijn lichaam in leven houdt. In mijn adem voel ik God het meest nabij. Zodra ik me daar op focus, valt alle leegte weg. Ik. God. Leven. Liefde. Verbinding. Vervulling. Geluk.

 

De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.

De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.