Als je niet meer weet hoe het verder moet

Soms zijn er van die momenten dat je het gewoon niet meer weet. Je weet niet hoe het verder moet in je relatie. Je weet niet hoe je meer omzet moet creëren. Je weet niet hoe je die familieruzie moet oplossen. Je weet niet meer hoe je je tot je puberdochter moet verhouden. Hoe je het geruzie met je ex over de opvoeding van de kinderen constructief kunt oplossen.

Je doet zo je best om de boel te veranderen, maar niets werkt. Geworstel in je hoofd. Verkramping in je lijf. Het enige resultaat van dit eindeloze gevecht blijkt een gevoel van machteloosheid en frustratie. Moe word je er van. Doodmoe. En heel vaak verschijnt de gedachte: ik geef het op. Laat ook allemaal maar.

Is er een andere weg mogelijk? Een andere weg dan die twee uitersten van heel hard je best doen om iets te veranderen aan de ene kant of je volledig terugtrekken uit de situatie en al je pogingen opgeven, aan de andere kant?

Jaren heb ik het mezelf zien doen, dat eindeloze uitreiken en terugtrekken. Vooral in relaties was dat patroon zichtbaar. Iets stroomde niet lekker, ik werd me bewust van allerlei zaken die niet goed waren en vervolgens moest er aan die andere kant van alles veranderen. Of ik vond dat ik heel spiritueel om moest kunnen gaan met mijn eigen kritische mind. Maar dat putte mij dan weer zo uit, dat ik uiteindelijk compleet gesloopt de relatie opgaf.

Ook op andere vlakken in mijn leven heb ik het mijzelf zien doen. Zo mijn best doen om iets te veranderen, omdat ik niet tevreden was. Of het nu ging over mijn sociale leven dat te weinig bruiste, mijn omzet die niet snel genoeg groeide, mijn vitaliteit die te wensen overliet. Allerlei ideeën had ik, over hoe het beter kon. Hoe zaken meer geld op konden leveren. Hoe ik meer sociale contacten kon werven. Hoe de dingen anders, beter, sneller, leuker of vervullender konden worden. Maar hoe zeer ik ook mijn best deed, op de één of andere manier verviel ik steeds weer in dezelfde ontevredenheid. In grote lijnen leek er weinig te veranderen. En ondertussen voelde ik me steeds vermoeider. Waar was ik in godsnaam mee bezig?

Ik probeerde de realiteit anders te maken dan hij was. Daar was ik mee bezig! Ik was verwoed aan het sleutelen aan de werkelijkheid. Probeerde het nu geforceerd te veranderen. Een onmogelijke en uitputtende taak. Het nu verandert toch wel, zo is mij inmiddels wel duidelijk. Het is niet aan mij om daaraan te duwen en te trekken.

Als ik in staat ben te rusten in de realiteit, precies zoals die is; als ik waar laat zijn dat de familieruzie zich op dit moment niet oplost, de ander op dit moment andere behoeften heeft, mijn gezondheid wat minder is, het werk wat minder groeit dan gewenst. Als ik dat allemaal waar laat zijn en er niet voor wegloop, er evenmin hard mee aan de slag ga; als ik een soort van ontspannen in het midden blijf en zonder enige weerstand contact maak met wat er is, inclusief al het ongemak dat daarmee gepaard gaat, dan voltrekt de verandering die ik zo vurig wens, zich eigenlijk vanzelf. Zo heb ik inmiddels mogen ervaren.

Eerst verandert er iets wezenlijks in mijzelf. De weerstand verdwijnt, het geworstel in mijn hoofd verdwijnt, de spanning verdwijnt en daarvoor in de plaats komt rust en ruimte. En iedere keer weer verbaas ik me hoe de buitenwereld vervolgens mee verandert. Er gebeurt steevast iets aan die andere kant. En die beweging is altijd positief.

Iedere beweging die ik vervolgens zelf weer maak, is van een veel natuurlijker aard. Niet meer geforceerd, niet meer uit het hoofd, maar een meebewegen met de stroom. Plots lijkt het of het universum mij goed gezind is en aan alle kanten meewerkt. De vermoeidheid verdwijnt en het leven sprankelt en bruist weer aan alle kanten. Hoe fascinerend toch weer!