Durf jij de leegte toe te laten?

In mij huist een diepe angst voor leegte. Voor leegte in relaties, waar de vertrouwde zekerheid van de liefde voor elkaar, plots niet meer zo zeker is. Waar meer gezwegen wordt, dan verteld. Waar contact eindeloos ver weg lijkt. Ik ben ook bang voor leegte in mijn werk. Gaten van niets, geen cliënten, geen omzet, geen waardering. Of voor de leegte die voelbaar is als het gevoel van zinvol bezig zijn, is verloren.

Het meest van al vrees ik de leegte in mijzelf. Dat onbestemde, kale en ontheemde gevoel, dat vooral de kop op steekt als ik even niet oplet. Ineens is het daar. Het brengt een knoop in je maag, maakt je hart droefgeestig en je lijf zwaar. Herken je dat? Hoe dat vervreemdende gevoel je plots kan overweldigen?

Soms verschijnt het na een intense periode gevuld met inspirerende momenten. Soms na een conflict waarin je pijnlijk afgewezen voelt. Het kan ook vrijwel voortdurend op de achtergrond sluimeren. Als je chronisch ziek bent, een dierbare verloren bent, in een moeizame relatie zit of juist al heel lang uit een relatie bent.

We zijn er bang voor, voor dat kale niemandsland, waar geen houvast is, geen referentiekaders, geen gevoel van welkom zijn in een bestaande bedding van warmte en liefde. En dus doen we er alles aan om die leegte maar niet tegen te komen. We werken hard, we doen ons best geliefd te zijn, we creëren een veilige bedding in Facebook communities en vullen onze tijd met likes en ooohs! en wows! en delen ons leven met talloze selfies om er maar zeker van te zijn dat ons leven niet leeg is. Dat we ergens toe behoren. Dat we gehoord en gezien worden. Of we vullen de leegte met daten, spannende seks, drank, drugs, netflix.

Is dat erg? Nee, wat mij betreft helemaal niet. Het is iets wat ik mijzelf en anderen zie doen. Het is alleen prettig om je er bewust van te zijn. En ook prettig te voelen van waaruit je handelen ontstaat. Is je leven vol en geïnspireerd en voegt alles wat je doet iets toe? Of herken je die basale leegte en zie je hoe je die op allerlei manieren wilt opvullen? En hoe is dat voor je? Is het bevredigend? Is het genoeg? Geeft het je rust en vervulling? Ook dan is er niets aan de hand. Vooral genieten dan!

Voor mijzelf was het vaak niet genoeg. En het gaf zeker geen rust. Onbewust was ik die leegte aan het bezweren, en dat gaf spanning en maakte me moe. Te vaak achter de computer, te veel bezig met het sturen van de toekomst van Innersteps, te veel duidelijkheid zoeken in relatiesferen. De kaders willen weten, het pad willen zien, de toekomst helder hebben. Niet weten maakte me onrustig, wel weten gaf rust. Maar dat was natuurlijk een schijnrust. Want wat kun je nu eenmaal zeker weten? Alles is continu aan verandering onderhevig. Wat vandaag zeker is, is morgen al weer onzeker.

De ziekte van Lyme is hierin mijn grote leermeester geweest. Natuurlijk wist ik allang dat stilte heilzaam is, en even niet iets doen meer brengt dan willen fixen of controleren. En op vele fronten in mijn werk en leven bracht ik dat ook bewust in de praktijk. Sterker nog, jullie weten dat die houding de fundamentele basis is in het werk van Innersteps. Ik kende én praktiseerde in die zin het leven vanuit Zijn. Tot op zekere hoogte. Want net zoals bij ieder ander, werd 90% van mijn handelen onbewust aangestuurd. Oude patronen zijn nu eenmaal diep geworteld. Ik kon goed Zen zijn en tegelijkertijd zag ik vaak genoeg hoe ik op een diepere laag nog altijd die leegte probeerde te vermijden. Totdat Lyme me lam legde en het grote niets zich levensgroot aan me openbaarde. Geen ontsnappen aan!

Te moe voor de computer. Te moe om groepen mee het bos in te nemen. Te moe voor sociale uitjes. Te moe voor lange gesprekken. Te moe voor Facebook. Te moe voor lange wandelingen. Te moe voor sport. Mijn lijf te pijnlijk voor yoga. TV verstoorde mijn nachtrust. Eén activiteit per dag. Meestal een behandeling bij één van de vele therapeuten uit het alternatieve circuit. De rest bestond uit hangen, slapen, klein beetje lezen. Lange tijd probeerde ik het ziekteproces actief te beïnvloeden. Door veel over Lyme te lezen, alle heilzame protocollen zo goed mogelijk te volgen, de beste therapeuten te bezoeken, het beste dieet te volgen. Maar ik kwam geen steek vooruit. Na een paar goede dagen, donderde ik steevast weer in elkaar. En na ieder ogenschijnlijk succesvol behandeltraject, sloeg de Borrelia weer keihard toe. Telkens weer terug bij af.

Ik had geen controle over wat er in mijn lijf gebeurde. Ik wist niet of ik ooit beter zou worden. Ook niet of het nog slechter zou gaan. Ik wist niets, ik kon niets. Ik kon mezelf ook niet leuker voordoen dan ik was. Of gezelliger. Ik kon van weinig betekenis zijn voor mijn omgeving. Alle zorgvuldig opgebouwde veiligheidskaders, die mij de zekerheid gaven dat ik er toe deed, waren samen met mijn vitaliteit in elkaar gedonderd. Wat overbleef was die grote leegte die ik al die jaren zorgvuldig had vermeden.

Wat kon ik anders dan mezelf welkom heten in het ongewisse? Mij overgeven aan het niet weten. Aan het eenzaam voelen? Wat kon ik anders dan doen waar ik mijn lezers altijd toe uitnodig: met een open nieuwsgierigheid zijn met wat er is. Niet vechten, niet verzetten, niet manipuleren. Ontspannen in de leegte. Erbij blijven. Voelen.

De leegte bleek geenszins leeg. Hij was gevuld met frustratie en moedeloosheid. Met angst en verdriet. En met duizenden gedachten. En honderd verhalen. Pas toen ik me gestaag door de verhalen heen mediteerde en de gedachten hun waarheid verloren, werd de leegte wijds en stil. De kilte verdween. Er kwam een zachte warmte voor in de plaats. Een liefdevolle energie die de leegte bedding gaf. Ik noemde haar God, want ik wist zeker dat ze er altijd was geweest. Nooit niet was geweest. Dat ze in mij, om mij, door mij bewoog en altijd zo had bewogen. Dat ze hier was en daar en overal. Het was dat wat niet in woorden te bevatten is en toch vele namen kent. Allah, I AM, De bron, Het leven, Het mysterie.

Het is niet de bedoeling dat dit een zweverig halleluja verhaal wordt en toch heeft de ervaring die kenmerken. Ik kan er niets aan doen. Eerder schreef ik al wat er allemaal gebeurde toen ik meer en meer op de bron van het leven ging vertrouwen, hoe ik plots toch bleek te herstellen. Ik kreeg daarna nog één sterke terugval, richtte me vervolgens nog meer op de energie van Liefde, en toen zette het herstel zich definitief door.

Was het de Biofotonen therapie, die de bacterie de genadeslag gaf? Was het omdat ik me dagelijks toewendde tot het Mysterie? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de Lyme weg is. Dat ik me energiek voel. En blij en opgewekt. En dat het gevoel van eenzaamheid geen moment meer langs is gekomen. Niet eens een ietsje pietsje. Ik dank de Lyme. Het heeft me precies dat gegeven waar ik mijn leven naar verlangde: werkelijk thuiskomen in het leven. Thuiskomen in de Liefde. Thuiskomen bij God. Of welk woord je er ook maar aan wil geven.

Ik ben ook dankbaar voor jullie, ruim 6000 trouwe lezers van mijn blogs. Schrijven heeft voor mij altijd een helende werking gehad. Zonder jullie vele positieve reacties en dankbare blijken van herkenning, had ik me niet geïnspireerd gevoeld om te blijven schrijven. Ook jullie maken deel uit van mijn herstel. Want ook dat is me nog eens haarfijn helder geworden. Hoe alles met alles verbonden is en niets losstaat op zichzelf. Dank. Dank. Dank. Ik ben een blij en gelukkig mens!