Hoe lang blijf jij doorgaan met vechten?

Hoe vaak blijven we niet hangen in een situatie die ons niet meer dient? Blijven we werken op een plek waar de inspiratie al lang geleden is vervlogen. Waar frustratie en onmacht ons in de greep houden? En hoe lang blijven we niet in relaties die destructief zijn voor ons welzijn? Relaties waar geen groei meer zit, waar de passie is gedoofd, de liefde verbleekt. Hoe lang blijven we ons vermoeien en uitputten in situaties die ons beperken in plaats van verruimen? Hoe lang blijven we doorgaan met vechten?

Kennelijk houden we liever vast aan het bekende, hoe beknellend ook, dan de sprong te wagen in het onbekende. En blijven we hopen, tegen beter weten in, dat dát wat ooit zo mooi was, met genoeg inspanning weer kan terugkomen. Maar als je alles al hebt geprobeerd en niets lijkt te werken, waarom dan niet erkennen dat het tijd is voor iets nieuws? Waarom jezelf niet bevrijden van al die innerlijke spanning, het eeuwige twijfelen, die voortdurende strijd? Waarom niet dankbaar zijn voor wat het verleden je heeft gegeven, de mooie herinneringen koesteren en plaats maken voor iets groters dat je wacht?

We zijn zo bang. Zo bang voor het onbekende, voor teleurstelling, voor falen en afkeuring. We durven onze innerlijke roep om vrijheid niet te volgen en staan bevroren op de grens tussen het bekende en onbekende. We verliezen onze levendigheid uit vrees voor eenzaamheid, die ondertussen allang in ons hart is gekropen.

Hoe goed ken ik dat grensgebied tussen oud en nieuw. De plek waar mijn hoofd overuren maakt met gedachten over blijven of gaan. Vechten of vluchten. Alsof er alleen die twee opties zouden bestaan. Aan de ene kant heel erg mijn best blijven doen, tegen alle natuurlijke bewegingen in, of aan de andere kant volledig loslaten en ‘verdwijnen’. Beide opties blijken weinig bevredigend. Of het nu gaat over werk, of relaties, of mijn woonplek. Vechten is vermoeiend, vluchten vooral verdrietig.

Houd ik mijn aandacht gericht op dat wat ik niet meer wil, het tekort, de pijn, de frustratie, de machteloosheid, de leegte, dan houd ik mijzelf gevangen en bevroren. Verkrampt in mijn eigen verzet. Neem ik de tijd voor stilte en inkeer en maak ik ruimte om te voelen wat mijn ziel ten diepste verlangt, dan is er geen enkele twijfel meer en rest slechts een helder weten.

Zelfs als de contouren van het nieuwe nog niet duidelijk zijn en ik dreig te landen in een onbekende leegte, dan is er toch het volle vertrouwen dat iets beters op mij wacht. Nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen, ruimte, lucht en vooral: ontspanning. Soms is die onbekende ruimte slechts bedoeld om te rusten en mijn wonden te likken. Om eerst de pijn van verlies te aanschouwen en doorvoelen, mijn kracht en basis te verstevigen, voor ik me kan openstellen voor de verandering die mij wacht. En als het nieuwe dan plots verschijnt, is het altijd groter, ruimer, rijker dan voorheen. En precies kloppend voor dat moment en die specifieke fase in mijn leven.

Afgelopen week heb ik mijn woonplek in Portugal afgesloten. Het einde van 20 jaar wonen in zuid Europa. Ook daar is een heel proces van wikken en wegen aan vooraf gegaan. Tot er dat heldere weten was, en ik in alle cellen in mijn lijf voelde dat het klopte. Het was klaar. Vreugde gekend, vrijheid ervaren, lessen geleerd, tijd voor een nieuwe fase.

Gautama de Boeddha leerde ons: ‘Wees je eigen licht’. Juist en vooral op de momenten dat we vast dreigen te lopen en ongelukkig zijn, hebben we ons eigen innerlijk licht nodig om ons een weg te banen door het leven. Doorsta je behoefte aan goedkeuring door familie, vrienden of collega’s, en volg de waarheid die je diep van binnen voelt. Alleen jij weet wat goed voor je is en wat je ziel van je verlangt.

Als er een wens is, die ik je mee wil geven, zo op de rand van het oude en nieuwe jaar en rond de dagen van kerst, is het die van de Boeddha: Maak contact met je ziel en wees je eigen licht. Volg je diepste verlangen en verheug je op het nieuwe dat je wacht.