Waar vrijheid werkelijk over gaat

Ik was in Afrika. Zes dagen en nachten zwierf ik met een bijzondere groep vrouwen door de Okavango Delta van Botswana. Een ongerept stuk wildernis, habitat van vele kuddes olifanten, leeuwen, luipaarden, nijlpaarden, buffels, giraffen, zebra’s en talloze andere indrukwekkende dieren. We hadden geen doel, geen tijd, geen tent en ook geen wapens. We liepen uren achtereen in stilte door de omringende Kalahari woestijn. We lieten ons met smalle kano’s door het hoge riet voeren, behendig bestuurd door onze lokale ‘poler-guides’. We sliepen onder de blote sterrenhemel en luisterden naar het diepe gebrul van de leeuwen die ons kampement omcirkelden. We zwommen daar, waar de krokodillen en de hippo’s net niet kwamen en gigantische bloedzuigers ons lieten zien dat angst en gruwel ook maar relatief is.

Onze gids Wayne, voor wie ik ongelooflijk veel respect ontwikkelde, leerde ons te vertrouwen op de wetten van de natuur en respect te hebben voor de ruimte en het gedrag van de ‘wilde’ dieren.  We volgden de voetsporen van leeuwen, hyena’s en andere ‘jagers’ en mochten hun op gepaste afstand naderen. We hadden bijzondere, zeer nabije ontmoetingen met diverse kuddes olifanten en hun jongen. Het was magisch.

De totale afwezigheid van Westerse prikkels, de stilte en de tijdloosheid brachten me diep bij mijzelf. Het was als een thuiskomen in het leven. Met iedere stap die ik op die dorre Afrikaanse bodem zette, werd de waarheid van wat er wel en niet toe doet in mijn leven, haarscherp zichtbaar.

Alle verhalen in mijn hoofd, alle ideeën over mijzelf, mijn relaties, mijn verleden, ze losten op in de eenvoud van het nu. Zoveel zaken waar ik gewoonlijk veel van mijn energie in stak, bleken volstrekt onbelangrijk. Onvervulde behoeften, angsten, gevoelens van tekort, ze bleken compleet illusoir. Feilloos werd doorzien hoe ik mijzelf keten en klein maak in bepaalde relaties en activiteiten, vanuit een gevoel van afhankelijkheid. Bang dat er geen alternatief is.

Daar op die heilige aarde, volledig aanwezig in het nu, kon ik zo sterk de rijkdom van het leven voelen. Er zijn altijd alternatieven. Alles is immers aanwezig en beschikbaar. Liefde is alom. Kansen zijn alom. Ik, en ieder ander met mij, barst van de gaven en talenten. Het is aan mij om dat potentieel volledig de ruimte te geven. Om mijn energie met het leven mee te laten bewegen, het leven in mij de ruimte te geven in plaats van de stroom beperken.

De overweldigende schoonheid van de natuur en het ‘samen’ leven met de inheemse dieren maakten me nederig tot op het bot. Ik ervoer het als een groot dis-respect naar het groter geheel, naar alles wat mij in liefde gegeven is, om klein en met een gevoel van tekort door het leven te gaan. Mijzelf te beperken uit angst voor verlies en eenzaamheid.
In alle helderheid kreeg ik bevestigd wat ik in mijn vorige blog schreef: Dat wat het leven mij schenkt, dien ik in alle gulheid terug te geven. Mijn talenten, mijn weten, mijn liefde. En vooral daar, waar het vrijuit kan stromen en in dankbaarheid ontvangen kan worden.

Vrijheid, zo ondervond ik na thuiskomst, is de moed om je eigen beperkende grenzen te doorbreken. Om de ruimte in het leven in te nemen die jou toebehoort. Kwetsbaar durven zijn in je grootsheid. Eren wie je ten diepste bent. Dat is geen eenzame route, maar een weg van diep verbonden zijn met het groter geheel. Ik sta niet los van de natuur, ik ben natuur. De bron van alle leven manifesteert zich in mij, in jou, in alle dieren en planten om mij heen en zelfs in de meest vaste materie. Die grond, die verbinding heb ik in Afrika ten diepste gevoeld. Met grote dank aan Wayne, die mij de veilige ruimte bood om werkelijk thuis te komen.