Hoe bevrijdend loslaten kan zijn

Wie ergens in zijn leven iets wil veranderen, wie op zoek is naar iets nieuws, zal daarvoor iets ouds moeten loslaten. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk van het dagelijks leven blijkt dat helemaal niet zo eenvoudig te zijn. We houden graag vast aan dat wat we kennen, aan dat wat vertrouwd is. Laten we het bekende los, dan weten we niet wat ons te wachten staat. Dat kan spannend zijn of zelfs doodeng. Waar vind je je zekerheid als alles nieuw en onbekend is?

De uitnodiging om los te laten wordt ons dagelijks gegeven. Op ieder moment van de dag, waarop de dingen niet zo gaan zoals je gewild of gepland had, sta je voor de keuze: houd ik vast aan hoe ik het heb bedacht en raak ik hierover in de stress, of laat ik mijn ideeën los en sta ik open voor de verandering?

Onlangs heb ik een aantal van mijn lezers gevraagd om input voor mijn blogs. Wat houd je bezig? Waar loop je tegenaan? vroeg ik ze. De antwoorden waren divers: Hoe ga ik om met fysiek ongemak, of chronisch ziek zijn? Ik maak mij ernstig zorgen over mijn puberzoon, wat moet ik doen? Ik ben ondernemer en voel me vaak uitgesloten door mijn team. Hoe zorg ik ervoor dat ze meer open staan voor mij?

Hoe verschillend de thema’s ook lijken, de uitnodiging is telkens hetzelfde: Durf je de onzekerheid van je situatie toe te laten, voordat je die probeert te controleren en te fixen? Durf je eerst in die onbekende en vaak ongemakkelijke ruimte te toeven, waar pijn, angst, zorg of eenzaamheid voelbaar worden? Kun je op je gemak raken met het niet (meer) weten? En vervolgens nieuwsgierig zijn naar wat er (vanuit ontspanning) wil bewegen?

Ik heb er veel mee moeten oefenen. Met loslaten. Als kind, als puber, als geliefde. En nog steeds als volwassene, als moeder, als oma. Vaak ging dat moeizaam, soms veel te snel, regelmatig met horten en stoten. Er was pijn, verdriet en regelmatig een alleen voelen. Dat bracht nog geen rust en zeker geen bevrijding. Het was een soort uithouden van het ongemak. Hangen in de tussenruimte. Verkrampt. Angstig ook.

Pas op het moment dat ik werkelijk alles losliet, al mijn ideeën over hoe wel of niet, wat er gebeuren moest, wie of wat er veranderen moest en wat het beste zou zijn, op het moment dat ik dát allemaal losliet en ik in volle overgave kon toegeven: ik weet het niet, ik heb echt geen idee hoe nu verder, pas op dat moment kwam de bevrijding. En gelijktijdig de stevigheid. Een last van mijn schouders: ik kan het niet weten en ik hoef het ook niet te weten. Hè, hè.

In die nieuwe vrije ruimte is het soepeler bewegen. Kan er gemakkelijker geluisterd worden naar de natuurlijke beweging, die precies passend is in de situatie die om verandering vraagt. Een bewegen dat voortkomt uit vertrouwen in plaats van angst. Regelmatig is er daarna een verbaasd constateren: goh, het is uiteindelijk toch weer helemaal ok. Ik voel me rustig en tevreden.

Onzekerheid is de grond van ons bestaan, alles is immers tijdelijk van aard. We hebben geen idee wat elk nieuw moment weer brengt. We hebben ook geen idee wat vanuit het groter geheel het beste is, al denken we vaak van wel. Het leven is intelligent en doet zijn eigen ding. Aan ons om daar zonder weerstand in mee te bewegen.