Wat te doen als je vastzit in hardnekkige emoties?

Boosheid, verdriet, frustratie en eenzaamheid zijn van die emoties die ons op gezette tijden behoorlijk in de greep kunnen hebben. Ze worden veelal getriggerd door iets in de buitenwereld: een opmerking, een handeling, of iets wat juist niet plaats vindt, maar waar je wel naar verlangt. Je schiet erin en hebt geen idee hoe je er weer uit moet komen.

Als je je aandacht volgt, zul je zien dat die op zulke momenten vrijwel altijd op iets of iemand buiten jouzelf is gericht. Op degene die ons pijn doet of boos maakt, op de situatie die ons frustreert, op de omgeving waar het leuker lijkt te zijn dan bij jezelf. En veelal is er de (onbewuste) aanname, dat de oplossing voor jouw pijn, daar te vinden is.

Als de ander weer iets liefs zegt, of excuses aanbiedt, kan jouw verdriet gesust worden. Als de ander minder bot zou zijn, vaker aan je zou denken, uit zichzelf een keer uitreikt, is het allemaal minder erg. Als die ander überhaupt niet had gedaan wat hij/zij deed, had jij ook geen pijn gehad.

Je aandacht blijft ook hangen in allerlei verhalen. Over wat hij of zij wel of niet had moeten doen. Over wat je hier zelf nu mee moet. Wat je wel of niet zal zeggen. Wat je wel of niet moet doen. Hoe het allemaal anders kan en wat je hieruit te leren hebt.

En al die gedachten en verhalen blijven zich eindeloos herhalen. Dat kost behoorlijk wat energie. En de vraag is of het je dichter bij de ontspanning brengt, waar je eigenlijk naar verlangt.

Wat zou er gebeuren als je de hele situatie terugbrengt naar de feitelijke waarheid van wat het is? Als je het ontdoet van alle verhalen en verschoont van al jouw gedachten eromheen?

Stel je hebt je verheugd op een afspraak. Die ander heeft aangegeven: ik organiseer wat leuks. Jullie ontmoeten elkaar in een café. Jij bent op tijd. De ander is een half uur te laat. In dat half uur ben je behoorlijk geïrriteerd geraakt en je aandacht blijft hangen in flink wat herhalende gedachten: Dit vind ik echt niet leuk, hij stuurt me niet eens een berichtje, hij denkt alleen maar aan zichzelf, hij moet echt met een goede reden komen straks, en ga zo maar door.

Als hij eenmaal arriveert, is hij de blijheid zelve en zich van geen kwaad bewust. Volgens hem was de afspraak rond 7 uur. Half uurtje eerder of later kan ook. Een excuus blijft uit. Jij blijft mokken.

Dan neemt hij je mee naar een pizzeria. Een pizzeria? Denk jij. Ik dacht dat we iets leuks gingen doen! En vervolgens lukt het je niet meer van de avond te genieten. Je vindt de pizzeria stom, je vindt je vriend stom, was liever met je vriendinnen uitgegaan, je dacht dat je belangrijk voor hem was, etc etc.

Wat als we nu alle verhalen en gedachten van de situatie afhalen. Als we alles terugbrengen tot de neutrale waarheid van wat is. En als je je vervolgens die kale waarheid helemaal toe-eigent?

Er is een afspraak om iets leuks te doen. Ik arriveer een half uur eerder dan mijn vriend. Mijn vriend heeft bedacht om bij een pizzeria te eten. Ik had andere verwachtingen bij iets leuks en ervaar teleurstelling. Punt. En dit is de waarheid van wat is.

Voel je het verschil? Voel je wat het doet als je ophoudt te willen dat de situatie anders is dan hij is? Als je de buitenwereld ontslaat van de taak jouw situatie te moeten fixen?

Het wordt rustiger. Ruimer. Helderder.

Ikzelf ken talloze situaties waarin mezelf verstrikt zie raken in dit soort hardnekkige patronen. En dan is dit mijn oefening. Kijken naar de kale feiten. Gevoel erkennen. Punt erachter. Waarheid toe-eigenen.

Het werkt altijd. Mijn lichaam ontspant en mijn hart kan zich weer openen.