Hoe gaat het echt met jou?

De vraag Hoe gaat het echt met jou? drukt oprechte belangstelling uit. Dat kan heel fijn zijn. Maar ook confronterend. Want je weet: ik kom niet weg met het simpele antwoord Goed hoor. De vraag nodigt uit om eerlijk te zijn, om diep te voelen: hoe gaat het echt met mij?

Stroomt het leven en zit je in de flow, dan is het heerlijk om te delen: Goed! Het gaat echt heel goed met mij! Maar gaat het heimelijk wat minder, en ben je daar al een tijdje overheen aan het leven, dan kan de vraag behoorlijk confronterend zijn.

Op het moment dat je toegeeft dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat, voel je niet alleen de pijnlijkheid daarvan, maar tegelijkertijd valt ook je hele controle mechanisme in duigen. Zodra een ander getuige is van wat er werkelijk speelt, kun je de waarheid niet meer ontkennen.

En dat is doodeng. Want wat moet je dan? Wat moet je als de buitenwereld ziet dat je ziek, zwak en misselijk bent. Dat je somber of depressief bent. Wat voor waarde heb je dan nog? Hoe aantrekkelijk ben je dan in gezelschap?

Hoe kom je in beweging als verdriet of eenzaamheid je eigenlijk verlamt? Hoe blijf je vrolijk als je je doodongelukkig voelt in je relatie? Hoe blijf je geïnspireerd als je je werk eigenlijk doodsaai vindt? Het lijkt veiliger om niet toe te geven en gewoon door te gaan. Doorgaan met je relatie die aan alle kanten schuurt, doorgaan met werk dat geen voldoening geeft, doorgaan met alle afleidingen om de eenzaamheid maar niet te voelen. Doorgaan met vrolijk zijn, doorgaan met aardig zijn.

Maar de veiligheid is schijn. Je holt jezelf uit en je scheidt jezelf af van de wereld om je heen. Ogenschijnlijk doe je mee, maar van binnen ben je afgehaakt. Hoe pijnlijk is dat. En degenen die dit lezen, en denken, ik ben altijd eerlijk over hoe ik me voel, ik deel mijn verhalen op facebook, ik deel ze in sharing circles, wil ik de vraag nog nadrukkelijker stellen: Hoe gaat het echt met jou? Zijn alle lagen zichtbaar en in jezelf voelbaar? Durf je die ook te delen in 1 op 1 intiem contact?

Niet dat er persé iets moet zitten, of dat alles persé gedeeld moet worden, maar als de vraag je ergens raakt, dan wil zich iets tonen. Juist op die diepere laag. Vanuit die donkere plekken, die je al zo lang verborgen houdt. De plekken waar je je afgesloten voelt.

Met het voelen en met het delen,  komt de verbinding met het leven terug. Hier ben ik. Dit is wat er echt in mij speelt. De pijn, de frustratie, de angst, het verdriet en misschien tegelijkertijd ook blijdschap, dankbaarheid en voldoening. Het hele plaatje. Alle kanten van je bestaan.

Hoe gaat het nu met Nanette? krijgen we vaak te horen. Na de crowdfunding en het hele Zwitserland avontuur, antwoord ik graag dat het stukken beter gaat. Dat ik meer energie heb. Maar als je vraagt: Hoe gaat het nu echt? Dan voel ik als eerste schaamte opkomen. Schaamte dat het vaak nog helemaal niet zo goed gaat. En dat terwijl vele van jullie zoveel geld hebben gedoneerd voor mijn herstel. Daarvoor ’moet’ ik toch beter worden? Kan ik toch niet zeggen dat ik toch nog vaak worstel met te weinig energie?

Hoe gaat het nu echt met mij? Op dit moment zit ik met een pijnlijk gezwollen kaak, omdat ze in Zwitserland RANTES in mijn bloed hadden gevonden. RANTES worden gezien als veroorzakers van ernstige ziekten (kanker, hart- en vaat ziekten, zenuw aandoeningen) en verhoogde waarden kunnen duiden op NICO’s in je kaak. Dat zijn sluimerende ontstekingshaarden op plekken waar bijvoorbeeld je verstandskiezen hebben gezeten. Ik heb al mijn verstandskiezen laten trekken, alle vier de plekken moesten operatief schoongemaakt worden. Ik heb net operatie nr 3 achter de rug.

De operaties vragen nogal wat. Ik zie mezelf terugvallen in oud gedrag. Terugtrekken. Alleen het ongemak dragen. Te veel achter de computer. Lusteloos zijn. Hangen op de bank. Mijn meditaties overslaan. Mijn houvast is het weten dat dit tijdelijk is. En dat dit slechts een deel van de werkelijkheid is. Er zijn ook goeie dagen. Dagen dat ik me wonder boven wonder gewoon fit en vitaal voel, dat ik zomaar sta te dansen, dat mijn hoofd helder is.

En er is dankbaarheid. Dankbaarheid voor mijn lijf dat al die jaren roept: Waar ben je Nanette? Want wil ik echt leven, dan dien ik mijn lichaam te bewonen en contact te maken met mijn hart. Alles te voelen wat daar te voelen valt, niet meer schuilen in mijn hoofd. Niet meer verdwijnen in ideeën, gedachten, verhalen. Hier zijn. Met alles wat daar is. Door de leegte heen, door het verdriet heen, door de onmacht heen. Zacht. Open. Nieuwsgierig. Niet te snel. Zonder druk. Ah…dit is wat zich wil tonen.

Dankbaar ook voor de Ridhwanschool waar ik de Diamond Approach van A.H. Almaas mag beoefenen. Het pad dat me leert open en nieuwsgierig te blijven. Ieder moment weer. Het pad dat me laat zien dat, zodra ik ga voelen en liefdevol aanschouw wat zich wil tonen, en dat met een ander deel, er ontspanning komt en licht. En ik weer open en gevoelig kan zijn voor de schoonheid van het leven. Hier. Nu.

Dat is het mooie van de vraag Hoe gaat het echt met jou? Als je de tijd neemt om daar diep in te voelen, al je de vraag blijft herhalen, komt alles naar boven. Dat wat schuurt én dat wat stroomt, dat wat verdrietig maakt én dat wat blijdschap geeft. Als alles weer mee mag doen, als alles wat zich in je lijf afspeelt met liefdevolle aandacht wordt aanschouwd, kan de verbinding met het leven weer herstellen.