Is het niet tijd voor iets anders?

Jaren heeft ze als eindredactrice gewerkt voor een Nederlands tijdschrift. Nu heeft ze haar baan opgezegd en wil ze gaan freelancen voor uitgeverijen. Maar ergens binnenin haar knaagt er iets. Is het niet tijd voor iets anders? Iets wat ze heimelijk al jaren zou willen doen?

“Eigenlijk zou ik het allerliefst zelf willen schrijven” vertrouwt ze me toe. We lopen in mijn voormalige Nederlandse ‘praktijk’, Landgoed Den Treek bij Leusden. Een prachtig bosrijk gebied, waar je uren en uren kan wandelen in alle rust en stilte. Het is winter, de bomen hebben hun bladeren verloren, bladeren knisperen onder onze voeten.

“Als je schrijft, creëer je iets nieuws” legt ze uit. “Dat vind ik prachtig. Mijn man is schrijver en ik geniet er enorm van naar hem te kijken als hij achter zijn bureau zit te werken. Zoals hij dan in gedachten uit het raam zit te staren en ineens in één ruk een artikel uittikt. Geweldig! “

“Ikzelf ben eigenlijk alleen maar het werk van anderen aan het corrigeren. Dan schrijf ik er een intro bij, zet er een pakkende kop boven, verschuif eens wat met de tekst, Op zich wel leuk hoor, en men is ook wel heel blij met mijn werk, maar ik ben niet de bron van het artikel. Niet de creator. Niet de auteur wiens naam erboven staat.”

Wat voor gevoel krijg je als je schrijft?  “Om je eerlijk te zeggen: spanning. Het kost me enorm veel energie om iets op papier te zetten. Ik word er niet blij van ofzo.” En toch wil je graag gaan schrijven? “Nou ja, dat is dus de vraag die ik mijzelf stel. Het is namelijk altijd mijn droom geweest.”

En wat was volgens jou de essentie van die droom? Wat zou die droom jou brengen als hij uitkwam? “Dan zou ik iemand zijn, iemand die gezien wordt.”

En hoe voelt het om die droom te willen waarmaken? “Onrustig, zwaar, het voelt eigenlijk als een last”.

Op dat moment houd ik stil en vraag haar om eens rustig om zich heen te kijken. Zie jij jezelf op één of andere manier weerspiegeld in de natuur die ons omringt? Ze draait om haar as, neemt de omgeving nauwkeurig in zich op. “Die boom daar” zegt ze en wijst naar een hoge, fier rechtop staande dennenboom. “Die bast met allemaal losse schubben, die samen toch één stevig geheel vormen, dat ben ik.”

Zegt die bast ook iets over jouw kwaliteiten als eindredactrice? “Jazeker, ik ben er natuurlijk goed in om van alle losse stukjes één geheel te maken. Op zich werd ik daar ook wel enorm om gewaardeerd.”

En waar in die boom vind ik dat stukje creëren, die schrijverskwaliteiten terug? Ze kijkt en roept verbaasd uit: “Die zitten er niet. En ik voel nu ook heel duidelijk dat die er niet horen. Niet in die boom, niet bij mij. Ik ben geen schrijver. Ik droom ervan een schrijver te zijn, maar ik ben het helemaal niet.” Het inzicht is glashelder en enorm bevrijdend.

In ieder coachgesprek zie ik het gebeuren. Zodra ik symboliek inzet, verschijnt het inzicht. En elke keer ben ik zelf ook weer verrast. Dat het zo snel kan. En vanuit zoveel eenvoud. De taal van het onderbewuste spreekt in beelden. Daarom is het werken met symbolen zo krachtig. Het zet in één tel alle mentale constructies opzij, en dat wat waar is, wordt direct gevoeld. Daar kun je ook niet meer omheen .