Op zoek naar die plek waar het licht en vredig is
Mijn ervaringen met de ziekte van Lyme heb ik altijd beschouwd als een uitnodiging om me telkens opnieuw te wenden tot het licht. Om iedere keer als ik pijn en weerstand voelde, op zoek te gaan naar die plek in mij, waar het stil en vredig is. Soms lukte dat, vaak ook niet.
Het lukte als ik me losmaakte van alle gedachten over beter worden, anders doen en iets niet leuk vinden. Als ik mijn focus daar van weg hield en mijn aandacht richtte op de eeuwig scheppende bron van het leven. De natuur, de tuin, de vogels, mijn adem. En op dat Ene dat alle gedachten en gevoelens moeiteloos waarneemt. Dat Ene dat het leven ontvangt zoals het is, geen oordeel kent, maar volledig neutraal (en dus met een allesomvattende liefde) alles omarmt.
Het lukte me als ik me losmaakte van alle verhalen die uit mijn gedachten ontstaan. Verhalen over goed en niet goed, overvloed en tekort, oorzaak en gevolg, geschiedenis en toekomst. Verhalen die emoties losmaken, verwachtingen creëren, die weerstand oproepen, of vreugde wellicht. Verhalen die prachtig kunnen zijn als ik ze zie voor wat ze zijn: verhalen, gedachtenspinsels, veranderlijk als de wind. Geen zaken om je aan vast te klampen en houvast aan te ontlenen.
Het lukte me als ik mezelf leeg maakte van alles wat veranderlijk is: mijn lichaam, mijn gezondheid, mijn identiteit, mijn intellectuele vermogens, mijn verleden, mijn toekomst, waardoor ik als vanzelf samenviel met dat wat overbleef: het bewustzijn dat er altijd is, nooit niet is geweest, zo dichtbij, zo intiem, zo vol liefde, zo licht, zo vredig.
Dit is wie ik ten diepste ben en altijd ben geweest. Licht. Liefde. Niet ik, als persoon, maar de ik, zonder ik. Ik, het bestaan zelf. Groots, weids, onbegrensd.
Hoe meer ik dit licht toelaat en rust in Zijn (wat me beter afgaat nu ik minder fysieke pijn heb), hoe minder de persoon Nanette gedoe ervaart. Er zijn triggers, maar ik ervaar ze als speldenprikjes. Ik beweeg mee met het leven. Zonder weerstand.
Leeg van mijzelf
kom ik thuis
in de stille, intieme aanwezigheid
die er altijd was
maar ik nooit als zodanig herkende
Zo bekend en zo vertrouwd
Zo liefdevol
Nieuwsgierig kijk ik om me heen
Verwonder me om zoveel schoonheid
Hoe is het mogelijk, vraag ik me af
dat ik me ooit alleen heb gevoeld
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
6 reacties op “Op zoek naar die plek waar het licht en vredig is”
Dag Nanette, wat een mooie blog en wat fijn ook dat je minder pijn hebt. Jouw blog doet me denken aan het mooie, kleine boekje met de titel: Van doen naar zijn, de kracht van de eenvoud van Linda Rood bij uitg. Samsara. Met hele praktische korte oefeningen.
Misschien ken je het wel , anders bij deze! En wellicht ook interessant voor jouw lezers en/ of cursisten. Niet voor jou dus, want jij beheerst de kunst van zijn, dat is me wel duidelijkHa Nanette,
Ook ik had een soort deja vu door jouw blog. Ik lees ‘Terug van nooit weggeweest’ van Jan van Delden, waarin het thema ‘verlichting bereiken’ en ‘waarnemendheid zijn’ gerelateerd wordt aan de reis van Odysseus, een heerlijk boek. Die oude Grieken waren zo gek nog niet. Dank voor je mooie blog…
Laat een reactie achter