Over waarlijk liefhebben
Onlangs stuitte ik op een prachtig gedicht van Esther van Nieukerken, dat alles zegt over waarlijk liefhebben. Een wijze les over het eren van het unieke in de ander en vertrouwen op ieders eigen innerlijke kracht. Een confrontatie met je eigen hoogmoed en beter weten. Speciaal voor ouders. Maar ook voor geliefden. En broers en zussen. En collega’s. En vrienden. Een bovenal voor onszelf, als we ‘s morgens in de spiegel kijken…
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
de andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorenen,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem wordt
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Klik hier voor meer info over Esther van Nieukerken
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
Laat een reactie achter