Als er geen antwoord is op onze vragen

Velen van ons zijn zoekers. We blijven niet graag aan de oppervlakte hangen, maar zoeken een diepere waarheid. Een waarheid die echt is en authentiek. Wat speelt zich af op de onderlaag? Waar gaat het nu echt over? Alsof het leven pas echt waarde krijgt als we die diep verborgen kern kunnen onthullen. En relaties pas werkelijk van betekenis zijn als alle niet uitgesproken gevoelens en gedachten mee mogen doen.

Maar gaat die zoektocht daar werkelijk over? Is het werkelijk zo dat het leven pas waarde krijgt als we alle lagen onthullen? Wordt het daar voller en rijker van? Worden we blijer van meer antwoorden op de vragen die in ons leven?

Ga ik diep bij mezelf in onderzoek, dan ontdek ik twee zoekers. De één is een angstige zoeker, die continu op zoek is naar rust en veiligheid. Die zoekt antwoorden vanuit de gedachte: als ik weet hoe het zit, dan kan ik me ertoe verhouden en voel ik me minder overgeleverd aan de grillen van het bestaan.

De ene zoeker wil alles weten
om te kijken wat hij eraan kan doen

Die zoeker wil weten wat de ander drijft, of hij de waarheid spreekt, wat hij werkelijk denkt, wat hij van me wel, of niet wil. Of hij me aardig vindt. Die wil weten waar fysiek ongemak vandaan komt en wat ik eraan kan doen. Die wil weten of mijn kinderen gelukkig zijn en of ik daar iets in kan betekenen. En hoe dan.

Die zoeker heeft continu zijn voelsprieten uitstaan, die wil weten om te kunnen fixen. En die raakt in paniek als er geen antwoorden zijn, of oververmoeid als hij heel veel verborgen lagen gewaar wordt die onuitgesproken zijn. Die is zo druk met kijken, voelen, duiden, veilig stellen, dat simpelweg genieten van het leven een grote opgave lijkt.

En dan is er die andere zoeker. Die met open nieuwsgierigheid en vol verwondering de rijkdom die het leven biedt, wil ontrafelen. Vanwege de ongelooflijke schoonheid ervan. Zoveel te ontdekken, zoveel lagen, zoveel diepgang. Het is niet een zoeken naar antwoorden die rust geven, maar zoeken naar antwoorden die verrukking brengen. En als er geen antwoord is, volgt er geen paniek, maar nog meer nieuwsgierigheid en ontzag voor het grote, weidse onbekende.

De andere zoeker leunt ontspannen
in de armen van het leven

Deze zoeker leeft niet vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Die leunt ontspannen in de armen van het leven en weet dat wat er ook gebeurt, het goed is. Die weet dat hij de pijn en het ongemak niet zelf hoeft te dragen, maar dat het leven het voor hem doet. En dat hij vanuit die positie zich net zoveel over verkrampte narigheid kan verwonderen, als over uitdijende schoonheid. Beide vormen zijn immers niets meer dan energie in beweging. Neutraal van vorm en ieder moment uniek.

Deze zoeker is los van verhalen over goed of fout. Los van het verleden waar onveiligheid de boventoon voerde. Los van weerstand op wat is en gedachten hoe het beter kan. Open vrij, volledig aanwezig, hier, nu.

Ik voel me dankbaar dat ik beide zoekers in mij inmiddels goed ken en het is mijn dagelijkse oefening om telkens weer van angst naar vertrouwen te bewegen. Het grappige is, dat ik juist veel meer rust ervaar als ik kan leven zonder antwoord, dan als ik denk de waarheid gevonden te hebben. Dan moet ik er weer wat mee. En dat is mega vermoeiend.