Als alle verhalen verstild zijn, kan de liefde zich tonen

Het nieuwe jaar is weer begonnen vol goede wensen voor geluk, liefde en inspiratie. We wensen een leven dat sprankelt en stroomt. Een leven vol liefdevolle warme contacten. Een leven zonder zorgen. We verlangen naar blijheid en innerlijke vrede. Vanzelfsprekend lijkt zo’n leven niet te zijn. Er is veel eenzaamheid, zorg, conflict en somberheid. Veel innerlijke pijn ook. Wat maakt het toch zo lastig om simpelweg gelukkig te zijn?

Geluk vind je alleen in het hier en nu, vertellen de spirituele leraren keer op keer. Het verleden is reeds voorbij en de toekomst moet nog komen. Dit moment is het enige wat werkelijk telt. Er zal geen lezer zijn, die zich hier niet van bewust is. We hebben het allemaal tientallen malen gehoord. En toch dwalen we met onze gedachten steeds weer af. Zelden zijn we vol aanwezig in het nu.

We leven in de verhalen in ons hoofd. Verhalen vol goede voornemens hoe we dingen anders gaan doen. Verhalen, waarin we op zoek gaan naar begrip omdat ons iets is aangedaan of overkomen. Verhalen waarin we iets willen oplossen of iets moois willen vinden, omdat het niet goed is zoals het nu is. Verhalen waarin onze boosheid en machteloosheid vergelding zoeken. Of verhalen vol pijn en verdriet.

Ieder verhaal is oud en heeft zijn wortels in jouw persoonlijke geschiedenis. Ieder verhaal kent ook vele overtuigingen, waarheden en onwaarheden. Allerlei stemmen, die steeds weer iets anders beweren, of juist eindeloos hetzelfde herhalen. Zodra je het verhaal gelooft, raak je verstrikt in emoties die je verhaal alleen maar bevestigen en versterken. En daar kom je maar moeilijk uit, als je niet bewust besluit uit het verhaal te stappen.

Het is mijn beoefening om te herkennen wanneer ik in een (oud) verhaal schiet en er vervolgens bewust uit te stappen. Zo was er onlangs, na een lange dag reizen, bij aankomst niemand thuis om te verwelkomen. Wat ik wel had verwacht. En voor ik het wist, schoot ik in een verhaal van niet de moeite waard zijn, een verhaal van eenzaamheid en er niet bij horen.

Het was een verhaal dat ik zo goed kende en juist daardoor liet het zien hoe oud het was. Het had niets te maken met het heden, het was een nieuwe situatie, met nieuwe feiten. Het droeg geschiedenis in zich, dat zeker, maar geschiedenis is verleden tijd en heeft niets te maken met het open frisse moment dat zich in het nu laat zien.

Had ik de valkuil op dat moment niet doorzien en was ik niet bewust uit het verhaal gestapt, dan had ik me dagenlang afgescheiden en ontheemd kunnen voelen. Onbewust op zoek naar bevestiging van het verhaal in mijn hoofd. Want dat is hoe het werkt. Geloof je het verhaal, dan word je er steeds weer in bevestigd.

Bizar, hoeveel meer waarde we lijken te hechten aan die gekleurde verhalen in ons hoofd, dan aan de open onschuldige werkelijkheid die zich aan ons toont. De verhalen zijn slechts gedachten. Vluchtig en continu aan verandering onderhevig. Het is niets. Ongrijpbaar, onwerkelijk. Illusie. We laten ons betoveren en meeslepen als toeschouwers van een toneelstuk en vergeten dat het verhaal feitelijk is verzonnen. Denkend dat de waarheid in het verhaal ligt, niet in de realiteit van het nu.

Wat gebeurt er als je uit die verhalen stapt? Als je ze niet meer volgt met je aandacht, ze niet meer gelooft en ze ook niet meer eindeloos vertelt? Niet meer vasthouden aan wat goed is of fout, niet meer bezig met beter of meer, niet meer bezig de werkelijkheid een andere kleur te geven, dan het in feite heeft?

Je zou denken dat het saai wordt, een leven zonder verhalen. Maar de verhalen hoeven niet weg. Ik nodig je uit om ze niet meer zo serieus te nemen en je aandacht te verplaatsen van daar naar hier.

Wat gebeurde er die avond toen ik uit mijn verhaal stapte? Uit mijn verhaal, betekende ook uit mijn verwachting. Geen etiket op hoe de werkelijkheid er op dat moment uit zou moeten zien. Geen goed en fout. Zonder verhaal ook geen tekort. Wat er voor in de plaats kwam, was nieuwsgierigheid. En dankbaarheid voor wat er wel was. En ontspanning en zachtheid.

Sinds ik dit vaker beoefen, ervaar ik zoveel meer ontspanning en levendigheid. Ontmoetingen zijn frisser en liefdevoller. Acties spontaner en kloppender. Er komen vaker verrassingen op mijn pad en er is meer vertrouwen in het leven.

Het leven, zoals het zich aan ons toont, kent geen verhaal. Alles wat wij kunnen zien en ervaren is zuiver van zichzelf. Het is volledig neutraal. Er kleeft niets aan vast. Sinds ik dat kan zien, kan ik ook voelen dat hierin de allesomvattende liefde van De Bron besloten ligt. Ik voel diep van binnen hoe het bestaan alles in liefde draagt, omdat het geen verhaal heeft en dus geen oordeel kent. En daar rust ik in. Zo fijn!