Overweldigd door heftige emoties. En dan?

Soms zijn er van die momenten dat je je zo onderuit gehaald voelt, dat alles wat je op hebt gebouwd aan spirituele wijsheid en zelfkennis, totaal verdwenen lijkt. Angstige momenten zijn dat. Alsof je overweldigd wordt door een donkere kracht, die jou volledig in je greep heeft. Het overkwam me niet lang geleden. Iets van buitenaf triggerde een oude pijn en voor ik het wist, schoot ik de diepte in en voelde ik me overgeleverd aan heftige gevoelens van verdriet en verlatenheid en ik had geen idee, werkelijk geen idee hoe ik daar weer uit kon komen.

Mijn geest probeerde verwoed houvast te zoeken in verhalen. Maakte plaatjes waarin de pijn zou kunnen verdwijnen. En de werkelijkheid moest vervolgens mee veranderen. Als jij nou zus en zo doet…dan doet het geen pijn. Of als ik gewoon weg ga, hoef ik het niet te voelen. In de verhalen zat ook veel verwijt, en boosheid en gedachten van oneerlijkheid en de overtuiging: Ik kán dit niet!

Ik raakte ook in de war. Want ik zag heel goed dat ik was geraakt in een oude pijn, een wond uit mijn vroege jeugd. Het beschadigde kind schreeuwde om aandacht. Niet nog eens die pijn. Niet nog eens die leegte. Niet weer inslikken en terugtrekken. Alsof de rek van mijn draagkracht er volledig uit was.

Wat hoort bij toen, wat hoort bij nu? Hoe kan de stem van het kind gehoord worden, zonder weer kind te worden? Hoe kan ik volwassen zijn en zorgen voor wat ik nodig heb? Het kind manipuleert. Het verdraait de werkelijkheid. Het wil onvoorwaardelijke aandacht en zorg. Het stampt van woede en verdriet. En als het niet krijgt wat ze nodig heeft, en de pijn wordt ondraaglijk, dan trekt ze zich terug, verdooft haar voelen met onverschilligheid in de vorm van begrip en tolerantie, stoer doen en hard werken.

De volwassene beschouwt, neemt de pijn serieus door lief en zacht te zijn voor zichzelf. Door hulp te vragen aan de dierbaren om haar heen. Wil je me even vasthouden? Mag ik even tegen je aan praten? Mag ik vandaag bij jou op de bank hangen? En vanuit die zachtheid kan ze voelen: wat is nu echt mijn verlangen? En hoe kan ik dat eren?

Ik was mijn volwassen wijze ik even helemaal kwijt. Als dat gebeurt zit er niets anders op dan je overgeven aan het zwarte gat. Huilen, ellendig voelen, in paniek raken, de weg kwijt zijn, in bed kruipen, apatisch worden, en dan (en dat gebeurt altijd) komt er een moment dat je hoofd helderder wordt, dat de dingen om je heen weer gewoon en normaal aanvoelen, dat je in staat bent uit te reiken naar vriendinnen en je de situatie, die al die emoties zo heftig triggerde, met wijze ogen kunt aanschouwen.

Niets gebeurt voor niets. Ook dit dient mijn pad. Kennelijk was dit een moment waarin ik nog weer dieper mocht gaan. Ik heb een grote liefde voor het licht. Voor dat wat anderen God noemen, of het Mysterie. Die grote bron van liefde die de grond is van ons bestaan. Ik kan die bron alleen werkelijk ervaren als ik me er volledig aan durf over te geven. Als ik alle controle op het leven los durf te laten. Niets willen fixen of sturen. Ook en vooral als diepe pijn wordt aangeraakt.  Ik heb de bodem nog niet gezien. Mijn controledrift is hardnekkig. Maar ik ben bereid. Want die paar keer in mijn leven dat het licht zich vol aan mij toonde, wist ik vanuit al mijn cellen: dit is waar ik wil zijn. Volledig in liefde. Volledig in vrede. Volledig thuis.

Mocht ook jij overweldigd worden door heftige emoties en ben je even helemaal de weg kwijt. Weet dat het tijdelijk is. Dat het dienend is op je pad. Het leven klopt aan je deur en vraagt: waar gaat het werkelijk over? Wat is je diepste verlangen en hoe kun je dat eren?