Naam auteur: Nanette Kant

Velen van ons zijn zoekers. We blijven niet graag aan de oppervlakte hangen, maar zoeken een diepere waarheid. Een waarheid die echt is en authentiek. Wat speelt zich af op de onderlaag? Waar gaat het nu echt over? Alsof het leven pas echt waarde krijgt als we die diep verborgen kern kunnen onthullen. En relaties

Grenzen aangeven. Ik weet dat het belangrijk is en toch vind ik het moeilijk. Ik ben bang dat ik de ander kwets als ik zeg ’tot hier en niet verder’. Ik ben bang dat ik niet aardig gevonden word als ik simpelweg ‘nee’ zeg . Of sterker nog: tot egoïst wordt verklaard, als ik voor

De rode draad in mijn leven is eenzaamheid, hoor ik mijzelf vaak zeggen. En ik weet ook precies waar het vandaan komt. Ik ben er inmiddels mee vertrouwd. Eenzaamheid is er zeker niet voortdurend, maar het sluimert op de achtergrond en laat zich met enige regelmaat in vol ornaat zien. Eenzaamheid hoort bij mij. En

Je goede vriendin laat maar weinig van zich horen, en als ze dan eens belt, gaat het alleen maar over haar. Daar baal je van. Een vriend belooft telkens om je te komen helpen, maar zegt steevast op het laatste moment af. Het maakt je boos. Je volwassen zoon komt amper nog thuis en als

Jaren geleden had ik een droom, die me tot de dag van vandaag bij is gebleven. In de droom wilde ik dood. Ik had er geen zin meer in. Nou, dat was geen probleem, het kon geregeld worden. Het zou als een soort voorstelling of ceremonie plaatsvinden in één of ander theater, zodat al mijn

Ik heb altijd gedacht dat ik weinig last heb van schuld en schaamte. Dat wat mij betreft alles aan het licht mag komen, en dat ik geen moeite heb om aan te kijken wat misschien minder fraai is. Er zijn dingen die ik mijzelf heel graag anders had zien doen. Meer aanwezig zijn voor de kinderen toen ze klein waren, me opener opstellen in relaties, attenter zijn, zorgzamer. Het zijn zaken waarvan ik het jammer en soms verdrietig of pijnlijk vind dat ik ze niet anders heb kunnen doen, maar daar zit geen schuldgevoel bij. Ik schaam me er niet voor. Het mag gekend worden.

Ik vermoed dat we ze allemaal kennen, die pijnlijke plekken van totale leegte in onszelf. Bij sommigen van ons wellicht vaag en ver weg gedrukt, bij anderen dagelijks voelbaar. Of voornamelijk afwezig, maar plots mega voelbaar bij een dierbaar verlies, of een pijnlijke afwijzing. De plekken zijn diepe groeven in onze ziel, gegraven op momenten

Twee weken zat ik hoog in de bergen van de Sierra Nevada. In een hutje van zandzakken. Daarin een bed, een meditatiekussentje, een bureautje en een houtkachel. Geen telefoon, geen tijd, niets te doen behalve gewoon maar zijn. De hoogteverschillen in de omgeving waren te groot voor mij om te kunnen wandelen. De paadjes ook

Mijn lichaam reageert op de heftige gebeurtenissen in de wereld. Althans, zo lijkt het. Ik ben vaak somber en misselijk en kan de veelheid aan berichten over oorlog en geweld niet goed aan. Het drukt op me. Soms moet ik spontaan huilen. Het is groot, en veel en ik voel me machteloos. En dan is

Boosheid, verdriet, frustratie en eenzaamheid zijn van die emoties die ons op gezette tijden behoorlijk in de greep kunnen hebben. Ze worden veelal getriggerd door iets in de buitenwereld: een opmerking, een handeling, of iets wat juist niet plaats vindt, maar waar je wel naar verlangt. Je schiet erin en hebt geen idee hoe je

Wie ergens in zijn leven iets wil veranderen, wie op zoek is naar iets nieuws, zal daarvoor iets ouds moeten loslaten. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk van het dagelijks leven blijkt dat helemaal niet zo eenvoudig te zijn. We houden graag vast aan dat wat we kennen, aan dat wat vertrouwd is. Laten

Ik heb een grote liefde voor waarheid. Voor dat wat waar is. En heb het verlangen om waarachtig te leven. De waarheid die ik zoek, vind ik niet in ideeën en gedachten of in de wetenschap of religie. Het gaat er mij niet om, of wat deze of gene zegt, waar is. Waar ik oprecht