De magie van stilte

De winter doet zijn intrede. De natuur verstilt en trekt de aandacht diep naar binnen. Het heeft iets magisch die verstilling buiten. Helemaal als een laag sneeuw de geluiden grotendeels dempt. Het geeft rust. En ontspanning. En soms ook ontroering. Lopend door het bos, je schoenen knisperend in de sneeuw, en dan dat betoverende gevoel als je stopt met lopen en luistert naar de stilte.

Ik ken maar weinig mensen die niet geraakt worden door die weldaad van diepe stilte. En toch gunnen we het onszelf nauwelijks. Bewust genieten van stilte. We vullen het leven met woorden en beelden op schermen. We vullen ontmoetingen met verhalen. En als we alleen zijn en de stilte zich als vanzelf aandient, vullen we de stilte met verslavende bezigheden als werk, facebooken of TV kijken. Zelden, zelden laten we de stilte werkelijk toe. Noch als we alleen zijn, noch als we samen zijn.

Het lijkt alsof we er bang voor zijn. Voor stiltes in een gesprek en de stilte van een leeg huis. Alsof het iets akeligs zal brengen. Een leegte die onaangenaam voelt. Maar stilte hoeft niet leeg en akelig te zijn als je nieuwsgierig bent naar waar het zich mee vult. Stilte nodigt je uit te voelen. Als we de woorden stoppen, de beelden stilzetten, de verhalen laten rusten, scheppen we ruimte voor wat er echt toe doet. Dat wat niet met woorden te vertellen valt, maar slechts te voelen met je hart.

Ik ben gek op stilte en tegelijkertijd ben ik er bang voor. Ik hou van de sereniteit die stilte brengt. Ik hou van woordeloze knuffels waarin ik nog intenser kan voelen hoe fijn het contact is. Ik hou van samen stil zijn en daarin bewust kunnen voelen hoe blij ik ben dat de ander er is. Samen ZIJN. En ik hou ook van de afzondering in stilte. Mezelf weer kunnen voelen, na een intens samenzijn met anderen. Tijd nemen om te voelen wat er voor mij toe doet. Stil zijn in meditatie en daarin contact kunnen maken met dat wat zoveel groter is dan ik in mijn lichamelijke vorm.

Waar ik bang voor ben is de stilte die mij afwezigheid doet voelen. Afwezigheid van gezelschap waar ik naar verlang. Dan ervaar ik de stilte als leeg en kaal. Als ik me daartegen verzet, vult de stilte zich razend snel met talloze andere tekorten die ik in mijn leven ervaar. Ongelooflijk hoe dat werkt. Hoe bepalend mijn gedachten kunnen zijn in wat ik ervaar. Het is niet de stilte zelf die zo akelig is, het zijn de gedachten waarmee ik de stilte vul, die me een naar gevoel geven.

De stilte zelf is niets meer dan een open neutrale liefdevolle ruimte die me uitnodigt contact te maken met mijn hart. In mijn hart zit gemis, maar ook veel dankbaarheid en heel heel veel liefde. Als ik de stilte eerst vul met mijn liefde en dan slechts nieuwsgierig ben naar wat zich aan gevoel aandient, komt de betovering weer terug. Net als in het bos. Dat is steevast mijn ervaring.

In deze donkere dagen wens ik jullie de betoverende magie van stilte. Dat jullie kunnen genieten van even bewust samen stil zijn. Bewust woordeloos knuffelen en als er geen gezelschap is, dat je de liefde kan voelen in je hart en weet dat hartsverbindingen door tijd en plaats heen bewegen. Bijvoorbeeld via deze woorden. Van mijn hart naar de jouwe. Daar waar je wordt geraakt, ben je niet alleen.