Hoe blijf ik in liefde en vertrouwen tijdens de corona crisis?

Toen de Coronacrisis vorige maand ons land binnen sloop, voelde ik vrijwel direct de drang om stil te worden en naar binnen te gaan. Tien dagen de computer, telefoon en TV uit. Genoeg boodschappen in huis om mijn eigen stilte retraite te kunnen houden. Dankbaar dat ik die mogelijkheid had. Dat het gewoon kon.

Ik mediteerde, zat uren stil in de tuin en wandelde door het bos. Ik verwonderde me dagelijks. De serene rust die vanuit de omgeving voelbaar was, de wereld die voelbaar vertraagde, de stilte die stiller was dan ooit te voren. En de natuur! De natuur die dagelijks nieuw leven voortbracht. De knop, die een paar dagen later een blad was. Zomaar verschenen uit het niets! De eerste bloesem in de fruitbomen. Zo verbonden met de scheppende kracht van het leven zelf.

Als de gedachten verstillen, als de verhalen in je hoofd naar de achtergrond verdwijnen, als je gewoon kunt zijn met dat wat zich in alle puurheid voor je ogen voltrekt, lijkt alles compleet te zijn. Er is niets wat mist, wat niet klopt, wat anders moet zijn dan het is. Geluk is vanzelfsprekend aanwezig. Liefde ook. Liefde voor alles wat is. Het hart vredig en kalm. Het lijf diep ontspannen.

En toen waren de 10 dagen om. En ging de TV weer aan, en de computer en de telefoon. Het lichaam schrok. Verkrampte voelbaar. Direct werd eenzaamheid voelbaar. En een lichte angst. Ik moest weer reageren op de wereld. Er moesten dingen gedaan. Voor het werk. Voor anderen. Een onzekere toekomst verscheen. Ook daar moest ik wat mee. Weg vredig gevoel. Weg diepe ontspanning.

De grote vraag rees: Maar hoe blijf ik in contact met dat diepe gevoel van geluk, terwijl ik me in de wereld beweeg? Hoe blijf ik in liefde en vertrouwen, terwijl de wereld in chaos en onzekerheid leeft? Hoe blijf ik die pure schoonheid zien als de (sociale) media je overspoelt met duizenden woorden, verhalen, beweringen, meningen en theorieën?

Het lukt me als ik dagelijks terugkeer naar de natuur. Naar mijn ademhaling. Als ik mantra’s beluister, als ik dans, als ik kies naar welke verhalen ik wel en niet luister, als ik mijn focus houd op hier zijn. Aanwezig in mijn lijf, bewust van wat mijn zintuigen ervaren. Voeten op de aarde, de geur van pas gemaaid gras, het fluiten van de vogels. De warmte van het water als ik douche, de glimlach van de buurvrouw, de stem van mijn zoon, de beweging van mijn lijf als ik iedere ochtend dans.

Het lukt me als ik dankbaar ben. Dankbaar voor mijn kinderen, mijn familie dat ze allemaal vrij en gezond zijn, dankbaar voor mijn huis, mijn tuin, mijn vriendinnen, mijn creatieve geest, die geniet van nieuwe programma’s bedenken. Dankbaar voor mijn lijf, dat levendiger aanvoelt dan ooit. Dankbaar dat jullie er zijn, mijn trouwe lezers. Zodra ik bewust mijn dankbaarheid uit, verzacht alles. En er is zo ongelooflijk veel om dankbaar voor te zijn!

Het lukt me als ik hier blijf. Precies hier waar ik ben. Geen verlichting zoek in afleiding, in verhalen met hoop op verandering of oplossingen voor de toekomst. Geen houvast zoek in theorieën waarom dit allemaal wel of niet goed is of wat het zal brengen. Het is niet hier blijven en stil staan. Zeker niet. Het is hier blijven en de natuurlijke flow volgen. Vertrouwen dat er een zuiver en natuurlijk weten is dat mij voortbeweegt. Impulsen volgen in het moment. Moeiteloos in actie komen.

En zo voel ik me weer blij. Vredig. Gelukkig. Verbonden.

Dat we allemaal de uitnodiging voelen om naar binnen te keren. Om even of misschien wat langer stil te zijn en dankbaarheid te voelen. Al is het maar 3x vijf minuten op een dag. Dat is wat ik vanuit het diepst van mijn hart wens.