Ontspannen in het ongemak

Na alle paniek en onrust aan het begin van de Corona-crisis, ontdekten we de weldaad van vertragen en verstillen. De ruimte bleek voor velen een welkome afwisseling van een druk en haastig leven.  Niet voor de vitale beroepen uiteraard, en ook niet voor de mensen die met een heftig verlies werden geconfronteerd, maar voor de rest. Ik heb veel mensen horen zeggen: ‘Ik vind het wel lekker zo, beetje rommelen in en om het huis. Ik kom eindelijk toe aan klussen die al zo lang op de plank lagen.’

Ook wenden we vrij gemakkelijk aan de 1,5 meter regeling. We konden het begrijpen. We wilden niemand ziek maken en zelf ook niet ziek worden. We werden er zelfs vriendelijker door naar de medemens. Maakten meer contact. ‘Dank je wel!’ ‘Geen probleem, ik wacht wel even.’  ‘Gaat u maar eerst hoor.’

En we gingen vaker de natuur in. Genoten van lange wandelingen met vrienden of vriendinnen. Gingen vaker op de fiets. En prezen ons gelukkig met het mooie weer. Via Zoom bleven we gewoon onze yoga en sportlessen volgen, en zelfs virtuele dansavondjes brachten een enerverende ervaring in de huiskamer. Het was best te doen. Voor even.

Er lijkt een houdbaarheidsdatum te zitten op de bereidheid tot aanpassen. Hoe ruim is ons hart en hoe rekbaar ons geduld als de keerzijde voelbaar wordt? Als alleen zijn niet meer weldadig voelt, de huidhonger ondragelijk wordt, de ruimte binnenshuis benauwd aan gaat voelen en de toekomst er wel heel onzeker uit gaat zien? We willen weer aan het werk en ook op vakantie. En bovenal willen we weer houvast, weten waar we aan toe zijn.

Daar waar de weerstand op gaat spelen, daar nodigt het leven ons uit nog meer geduld te hebben. Om niet direct te roepen dat het anders moet en vervolgens in de actie over te gaan, maar juist even stil te staan en te voelen: waarom voel ik weerstand? Wat wil ik uit de weg gaan? En wat zou er gebeuren als ik de dingen de tijd geef? Als ik vertrouw op het natuurlijk ritme van het leven, waarin periodes van terugtrekking en verstilling nooit eeuwig zijn maar zich steevast afwisselen met periodes van vernieuwing en expansie?

En moet het leven eigenlijk altijd maar mooi en geweldig zijn? En de economie steevast groeien? Kan ik het dragen als het leven onzeker wordt en ik met minder moet doen? En dat geldt niet alleen voor de Corona-crisis, maar ook voor een relatie die spanning oproept, of werk dat niet lekker loopt.

Zo snel willen we van de ellende vandaan en richten we de aandacht naar buiten: dáár zit iets niet goed, dus dáár moet het veranderen. Maar dáár hebben we maar weinig invloed. Waar we wel invloed op hebben, is op onze innerlijke houding. We kunnen kiezen hoe wij ons willen verhouden tot dat wat we als ongemakkelijk ervaren. Al is dat niet altijd eenvoudig.

Ik vind het zelf een behoorlijke oefening om iedere keer weer naar binnen te gaan als ik ongemak tegenkom. Om niet te verwachten dat het zich buiten mij oplost, maar te kijken wat ik van binnen kan veranderen, om het lichter te maken. Soms zijn de emoties zo groot, dat alles zich naar buiten wil stuwen. Dan wil boosheid zich doen gelden, angst wil gesust worden, verdriet getroost. Wat het ook is, wat zo onaangenaam voelt, het moet daarbuiten, door iets of iemand gestopt worden. En op zich is er niets mis mee als dat ook gebeurt, maar het levert geen duurzame verlichting. Dat heb ik inmiddels wel ervaren.

Het ongemak zit in mij. Dus daar heb ik iets te veranderen. Alleen als ik in staat ben mijn hoofd te buigen en respect te voelen voor alles wat het leven mij toont, aangenaam of niet, en dat ruimte kan geven, pas dan kan ik ontspannen in het leven staan. En ook ontspannen in het ongemak. En vanuit dat ontspannen kan ik geduld opbrengen, en nieuwsgierigheid ontwikkelen. Dan opent mijn hart, waardoor ik schoonheid kan zien in dat wat in eerste instantie lelijk oogde.

En zo wordt mijn wereld zachter, lichter en liefdevoller, terwijl er van buiten feitelijk niets is veranderd. Besluit ik van hieruit toch in actie te komen, dan is die actie veel meer in lijn met die natuurlijke stroom van het leven, die in de kern, daar ben ik van overtuigd, gedreven is door liefde.

Wat Corona betreft zeg ik dagelijks tegen mijzelf: Heb geduld. Geef het tijd. Wil niet te snel. Er is nog zoveel te ontdekken. De praktijk moet laten zien hoe het virus zich gedraagt. Dat vraagt nu eenmaal tijd. Wees nieuwsgierig naar wat dit allemaal brengt. Houd je ogen op dat wat mooi is, voed je dankbaarheid, houd je verre van negatief denken en vertrouw op de natuurlijke beweging van het leven. Je staat echt niet stil. Iedere dag brengt hoe dan ook wat nieuws.