Over alleen zijn, je niet verbonden voelen en leegte ervaren
Er is één thema dat als een rode draad door mijn leven loopt: me alleen voelen. Ik heb lange tijd gedacht dat het over eenzaamheid ging. Maar dat is het niet. Het lijkt existentiëler. Eerder een gevoel van ontheemd zijn, me niet verbonden voelen, leegte ervaren. Het is er niet voortdurend, zeker niet, maar het keert met regelmaat terug. Het is een leegte, die me kan verlammen en die me tegelijkertijd mateloos fascineert en in verwondering brengt.
Want het gekke is: leeg voel ik me vaak in relatie tot anderen. Als ik authentiek contact mis. Ofwel in gezelschap, ofwel bij afwezigheid ervan. Het verlangen naar waarachtig contact, voedt de leegte. Zo lijkt het. En vervuld voel ik me vaak in de ongerepte natuur, als ik me overgeef aan die leegte en mezelf stil laat worden. Het gevoel van gemis verdwijnt, geluk is alom aanwezig.
Ik was negen
en voelde me onbestemd alleen
Ik herinner me momenten uit mijn jeugd dat ik me volmaakt gelukkig voelde zittend onder een boom, midden in het Drentse platteland. Ik herinner me ook momenten dat ik als meisje van negen met mijn familie aan de keukentafel zat en met totaal ontheemd voelde. Dat ik zei: Ik heb heimwee, en dat er werd gelachen: Dat kan niet. Heimwee is iets wat je voelt als je juist ver van huis bent. En toch had ik heimwee. Dat wist ik zeker. Ik voelde ik me onbestemd alleen.
Het gevoel keerde regelmatig terug. Op de lagere school, toen ik gepest werd omdat ik ‘uut ut Westen’ kwam. Op mijn kamertje, dat ik telkens maar weer gezellig probeerde te maken, maar waar de leegte bleef overheersen. Op de middelbare school, waar ik weinig aansluiting vond met mijn klasgenoten. Met groepen kon ik niet zoveel, maar vond ik een hartsvriendin, dan leefde ik op en voelde ik me blij. Maar ook hartsvriendinnen kwamen en gingen. En met die beweging schommelde mijn gemoed mee. Dan weer vrolijk en vervuld, dan weer leeg en alleen.
Midden in die enorme leegte
voelde ik me volmaakt gelukkig
Later, toen ik als jong volwassene verre reizen maakte, ontdekte ik opnieuw hoe de stilte van de ongerepte natuur mij een diep gevoel van geluk kon brengen. Nooit vergeet ik het moment dat ik midden in de uitgestrekte woestijn van Australië stond, ver ver van de bewoonde wereld en ik me overweldigd voelde door een groots gevoel van thuis komen. Midden in die enorme leegte voelde ik me volmaakt gelukkig.
Hetzelfde overkwam me in de Kalahari woestijn, in de Spaanse Pyreneeën, in de Sierra Nevada. Steeds op momenten dat ik ervoor koos om in stilte te zijn. Alleen. In de ongerepte natuur.
De buitenwereld begreep mijn hang naar stilte niet altijd. “Je voelt je alleen en ongelukkig en dan ga je nog meer alleen zitten zijn? Zou je niet juist op zoek moeten gaan naar wat afleiding om hieruit te komen?”, werd me dan geadviseerd. Maar ik wist dat ik mijn medicijn zou vinden in die leegte. Die leegte die, zodra ik me eraan over gaf, zich spontaan vulde met ongelooflijk veel liefde en verbondenheid. Voor mij ligt hier de poort naar God. Ik kan het niet anders omschrijven.
Zodra ik die poort door ben,
is er overvloed
Zodra ik die poort door ben, is er overvloed. Ik kijk om me heen en zie hoe alles met alles verbonden is. Ik voel dat ik onderdeel ben van en gedragen word door die optimaal functionerende scheppende intelligentie, die ik God noem. Of het leven. De natuur. In dit besef is er niets wat ik tekort kom. En keer ik met dit besef terug, dan weet ik mij weer verbonden met alles en iedereen om me heen.
Als ik nu die nare leegte tegenkom, weet ik dat ik de moed mag verzamelen om er nog verder in te duiken. Dat ik alleen maar tijd hoef te creëren om de stilte in te gaan, de natuur op te zoeken en lange wandelingen te maken. Ik heb dat regelmatig helemaal alleen gedaan, maar soms lukte dat niet. Dan had ik de structuur en bedding van een retraiteplek nodig, om die stap ook werkelijk te nemen. Dat mocht ik onlangs weer ervaren. Daar voel ik me ongelooflijk blij en dankbaar voor. Te weten, dat er ergens op die bodem, altijd iemand zal zijn die bereid is jou die welkome ruimte te schenken.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
32 reacties op “Over alleen zijn, je niet verbonden voelen en leegte ervaren”
Dat beschrijf je mooi Nanette en wat ik zo prachtig vind is dat je telkens het pad hebt gekozen waarvan je weet dat het klopt voor je. Ik herken het heel sterk en tegelijk is het voor mij ook een beetje anders toch natuurlijk. Op dat pad blijven los van wat mijn omgeving ervan zegt of me adviseert, dat blijft een uitdaging. Elke keer dat die zich weer aandient kan ik denken aan jouw woorden en er moed uit putten om ervoor te gaan. Dank je wel !
Herkenbaar Nanette. Ken je het boek Anam Cara? Mijn eigen zielevriend/in zijn is een Goddelijke ervaring.
Zo herkenbaar, af en toe voel ik me echt een buitenbeentje en wil ik het liefst alleen in de natuur zijn. Dat voelt dan als thuiskomen!
Hoi Nanette,
Dank je wel voor het delen van jouw persoonlijke verhaal. Ik herken mijzelf hier erg in. Ik ben 25 jaar en nog steeds heb ik er moeite mee om mijn pad te vinden.
Ik voel me ontzettend onbegrepen en niet verbonden met de mensen om mij heen. De enige plek waar ik mij thuis voel is samen met mijn honden in de vrije natuur.
Jouw bericht komt als geroepen!Zo treffend en herkenbaar weer verwoord Nanette. De kwetsbare eerlijkheid waarmee je schrijft, vind ik altijd weer ontroerend, inspirerend en bekrachtigend. Wanneer ik me alleen voel, weet ik inmiddels dat het ook een pósitief teken is; namelijk mijn ‘ware Zelf ‘die me laat weten dat ik ben afgedwaald en teveel in mijn hoofd/ego zit. En waar kan ik weer beter samenvallen dan in de natuur en daar weer te voelen dan we al-één zijn.
Heel erg herkenbaar dit! Fijn hier niet alleen in te zijn!
In de natuur voel ik me ook altijd het diepst verbonden en ontstaat er een gevoel dat alles er al is, er goed voor me gezorgd wordt en dat alles wat er in en om me heen gebeurd klopt.“Wow” voor mij een heel rakend verhaal. De spijker op zijn kop. Ik ben nu 54 jaar jong en zit er nog midden in. Alleen voelen. Niemand begrijpt me. Mijn vrouw heeft me 8 weken geleden verlaten. En zij riep ook telkens. Zoek afleiding. Ga sporten, zoek hulp, neem een hobby. Heb ik allemaal gedaan. Vooral coaching. Maar de leegte bleef maar weer terugkomen. Ik werd er stapel gestrest van. Nu ben ik letterlijk alleen. Geen radio, tv, boeken lezen. Maar zitten op de stoel. Diep naar binnen gaan. Verbinding voelen met mezelf, fietsen en wandelen in de natuur. Mennnn wat voel ik me eender met alles, het leven (God) ik voel me vrij zonder een woord te hoeven zeggen. Geen drang om te pleasen. Maar mijn eigenliefde weer ervaren. En ja, ik huil giga veel ik voel mijn emotie weer stromen na 40 jaar.
Mijn eigenwaarde is heel krachtig hierdoor weer geworden. En zit sinds een kleine week weer in een ongelofelijke magische flow. Trek nieuwe gelijke lieve mensen aan. Wordt uitgenodigd bij hun thuis. En hebben diepe gesprekken, lachen, hebben lol samen.Dank je wel voor deze liefdevolle reminder.
Lieve Hartegroet, Steven
Hoi Nanette, dankjewel voor dit mooie schrijven. Ook voor mij heel herkenbaar, en troostrijk dat je het geen eenzaamheid noemt. Een reis door Mongolië vorig jaar gaf mij dit ultieme geluksgevoel, en nu ben ik bijna zover om in een tiny house in de natuur te gaan wonen. Ben zo benieuwd wat dat mij gaat brengen.
Hallo Nanette, dank je voor je eerlijke woorden. Gisteren liep ik in het schemerdonker in de motregen met mijn hond door een bos en voelde mij volmaakt thuis. Meer dan ik mij tot nu toe thuis heb gevoeld in mijn nieuwe huis hier in Nederland. Look
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar.
In de stilte voel ik ook innerlijke vreugde en verbondenheid.
Bedankt om het te delenZo herkenbaar dat gevoel, Nanette, ook al vanaf mijn jongste jaren. Leegte voelen bij mensen/inhoudsloze gesprekken, gevuldheid bij echte gesprekken en vooral in de natuur. Meteen besloten me nu eindelijk aan te melden voor de natuurcoaching, al ben ik met nog een opleiding bezig en geef jij hem helaas niet meer. Ik zou het wel heel fijn vinden je een van de dagen te ontmoeten!
Lieve, lieve mensen, het ontroert me dat er zoveel herkenning is in mijn woorden. Wat zou ik graag samen met jullie in stilte wandelen. Wie weet gaat dat nog eens gebeuren. Als mijn gezondheid het toelaat. Voor nu heel veel dank voor jullie reacties.
Lieve Nanette,
Ik zie dat kleine dorpje in Drenthe, ik zie de stille ‘vanzelfsprekende’ natuur en die troostende boom. Precies zoals het is. Het is daar waar ook ik opgroeide, bloemen plukkend in het veld, de geur van gras en bomen. Daar waar mijn levenspad begon en steeds terugkeert.
Je verhaal ontroert me en voelt ontroerend bekend. Te gevoelig voor de omgeving, niet ‘passen’, verliezend in dagdromen.
Uit stilte volgt een oneindige kracht, alles begint bij leegte. Levenslessen… De weg die jij wandelt vind ik zo dapper en krachtig.
Fijn dat ik je ontmoette op de introductie natuurcoaching, een paar maanden terug. Vanuit Drenthe, met onze troostende natuur in gedachten, wens ik je alle goeds, ook met je herstel. Lieve groet, Renateheel herkenbaar…ik kan als ik niet te veel in de actiemodus zit, ook hier bijons eigen adoptiebos, ij ook verbonden voelen, of ik nu alleen loop of et ander(en).
ik voelde dat stukje stilte en verbondenheid met jou tijdens de workshop een aantal maanden geleden, waaraan ik heb meegedaan (via Patrick)Ja, alles hangt zo mooi samen. Maar wij in dit drukke landje moeten oppassen, niet te veel “uit onszelf”te raken. Hartgroet Steven
Zo herkenbaar! Als kind al. En later in de onmetelijke woestijn in Namibië, maar ook aan de kust en in de polder. In de stilte, met alleen de geluiden van de natuur om me heen! Dan ben ik thuis!
Nanette, wat je schrijft, raakt me enorm. Je dringt door tot mijn en de kern. Ik voel me diep verbonden met je omdat we zo ontzettend op elkaar lijken volgens mij. De weg ernaar toe, met ziekte en lyme, de bewustwording, de dieptepunten en hoogtepunten. Ik ben drie jaar geleden een stiltetuin gaan ontwikkelen voor stilteretraites. Ondertussen 33.000 bomen, planten bosplantsoen, helende bloemen geplant met geometrie, labyrint van chartres met 4000 beukjes, aarde water lucht vuur, infinity lemniscaat, bach bloesems, etc… als n pelgrim onderweg. De natuur heeft mij geholpen en alle inzichten gebracht. Mijn bedrijf heet puur natuurbeleving. Volgens mij ben je n soulmate. Ik zou je graag eens ontmoeten en nodig je van harte uit bij mij!
Beste Nanette
Dank om je verhaal te delen, ook ik herken het helemaal. De natuur is waar ik me thuis voel. Nu woon ik sinds een paar jaar in de stad, en mijn hart schreeuwt om de bossen terug op te zoeken. Je tekst herinnert me aan het intense gevoel, waar alles plots op zijn plaats valt, alles zin heeft, ik weer voel dat ik graag leef..en dat allemaal dankzij de natuur.
Lieve groetLieve Nanette
Uw verhaal raakt mij
Ook ik voel mij verbonden met de natuur.
Houd van wandelen,maar loop met een rollator
Laat een reactie achter