Over de moed om te vragen en de angst voor afwijzing

Ik had het allemaal vol vertrouwen uitgedacht. Hoe het via crowdfunding mogelijk zou zijn om voor een behandeltraject naar Zwitserland te gaan. Ik zou een mooi coachprogramma maken als tegengebaar. Ik zou openhartig over mijn worsteling met Lyme vertellen en mijn oproep naar meer dan 10.000 volgers sturen. Een bescheiden bijdrage van een kwart van mijn trouwe lezers zou voldoende zijn om het bedrag bij elkaar te krijgen.

Het verhaal was geschreven, de crowdfundpagina aangemaakt op de website, de oproep stond klaar, ik hoefde alleen nog maar op de verzendknop te drukken. En toen gebeurde er iets raars. Ik kon het niet. Het lukte me met geen mogelijkheid de muis op de verzendknop te krijgen. Alles in mij blokkeerde. Pas op dat moment voelde ik de kwetsbaarheid van mijn oproep. De angst voor afwijzing manifesteerde zich levensgroot. Huilen. Huilen. Huilen.

Uiteindelijk deed ik het toch. En jullie reageerden in grote getale. Overweldigend en hartverwarmend. Zoveel lieve berichtjes, zoveel ruimhartige donaties ik kon het amper bevatten. Ik geloof dat het minstens drie dagen duurde voor ik al die liefdevolle steun werkelijk in mijn hart kon toelaten. Zoveel steun, zoveel bedding, zoveel overvloed!

Zowel vragen als ontvangen lijken iets ingewikkelds te hebben. Ze gaan vaak gepaard met ongemak. Ik moet direct denken aan de in mijn kindertijd veel gesproken zin: Kinderen die vragen worden overgeslagen. Vragen hoort niet. Is niet netjes. Dus wie vraagt loopt de kans daarop veroordeeld te worden.

De angst voor die veroordeling zit diepgeworteld. Ook ik voel hem nog steeds. Ondanks dat ruim 500 mensen meer dan 24.000 euro hebben gedoneerd, wat een waanzinnige respons is, zit daar nog steeds een venijnig stemmetje dat fluistert: En die andere 9.500 die geen reactie hebben gegeven? Heb je ze beledigd met je vraag? Was je te direct? Mag je zo’n persoonlijke vraag wel stellen? Geef je mensen niet een heel ongemakkelijk gevoel met je vraag? Het is notabene crisis in Nederland.

Hetzelfde stemmetje dat kritiek levert op het mogen vragen, bekritiseert even hard het ontvangen. Voor wat hoort wat. Nog zo’n zinnetje uit mijn jeugd. Ontvangen zonder er iets voor terug te geven, dat kan dus niet. Vandaar het zelfcoachprogramma, als tegengebaar. Maar wat als de donatie een veel hogere waarde vertegenwoordigt? Hoe moet je dan je dankbaarheid uiten? En direct weer dat stemmetje: Ben ik dat ruimhartige gebaar zomaar waard? Hebben mensen dit gewoon voor mij over? Ik kon die gedachte amper toelaten.

Je hebt veel credits opgebouwd, zegt een vriendin. Veel gratis weggegeven ook. Dat zie je nu terug. En dat lees ik ook in de vele persoonlijke reacties, waarin jullie je dankbaarheid uiten voor wat ik ooit voor je betekend heb. Daar word ik dan weer stil van. Hiermee wordt ook het stemmetje gesust. Zie je wel, de weegschaal is gewoon in balans. Niets om je ongemakkelijk over te voelen.

Of je nu vraagt, geeft of ontvangt, ergens lijkt het steeds te gaan om het zoeken naar de juiste balans. Soms voelt geven goed, soms niet omdat er ergens disbalans is. Soms levert ontvangen alleen maar vreugde en blijdschap op, soms is er ongemak. Soms lijkt vragen heel vanzelfsprekend, soms is het en mega stap. En wat ik me nu afvraag, of dit steeds weer zoeken naar balans een ego, en dus controle dingetje is, of een natuurlijk gegeven.

Het lijkt erop dat vooral het ego over alles controle wil houden. Met allerlei regels en voorwaarden probeert het de balans van geven en ontvangen krampachtig in evenwicht te houden. Stap ik uit deze ego structuur en daarmee uit de controle, en verbind ik mij met het groter geheel, dan is het allemaal veel minder ingewikkeld. Dan verdwijnen alle voorwaarden en is het gebaar van geven en ontvangen niets anders dan liefde die stroomt en zich uitdrukt.

De waarde van wie we zijn hoeft niet afgemeten te worden aan wat we wel of niet geven en hoeveel we van een ander ontvangen. Wij zijn hoe dan ook de moeite waard. Jij en ik. Wij zijn prachtig, wij zijn bijzonder, wij zijn uniek. Wij mogen vragen. Wij mogen ontvangen. Wij mogen weinig geven, veel geven of niets geven. Uit onszelf, of in reactie op een vraag. Vrijblijvend of niet. Het maakt niet uit, want liefde is hoe dan ook beschikbaar. Altijd. Overal. Ieder gebaar is er één om dankbaar voor te zijn.

Ik schrijf dit, omdat ik mezelf wil herinneren. Want ik weet het zo goed en ik weet het zo mooi te verwoorden, maar ik vergeet ’t ook weer zo vaak. Dan schiet ik in de angst, het afgescheiden voelen, de eenzaamheid. Vandaar dit schrijven. Al mijn schrijven. Om mijzelf en mijn lezers te herinneren wat we, diep van binnen, zo goed weten: alles in ons bestaan is een uitdrukking liefde. Verkrampt of niet, in de kern is alles ontstaan uit en vormgegeven door die ene grote bron van Liefde. God. Het leven. De natuur. We worden ondersteund en we zijn niet alleen. Nooit.