Over veilig voelen

Heel veel ongemak in het leven vindt zijn oorsprong in het niet veilig voelen. En niet veilig voelen levert spanning op in het lijf. Vaak merken we dat niet eens op. Ik merk het wel. En ik weet inmiddels dat spanning in mijn lijf betekent dat ik op mijn hoede ben. Mijn systeem lijkt alert te zijn op mogelijk gevaar. Ik kan niet volledig ontspannen, omdat ik mij kennelijk (en veelal onbewust) niet veilig waan. Het is heel subtiel, maar ik voel het wel. De spieren die net iets meer aangespannen zijn, de schouders enigszins opgetrokken, de adem een fractie te hoog.

En waar ben ik dan mogelijk bang voor? Van alles! Dat ik niet aardig gevonden word, dat ik niet goed genoeg ben, dat er ongemak ontstaat in een gesprek, dat een ander zich niet veilig voelt, dat ik iets niet goed doe, dat ik niet begrepen word, dat mijn kinderen lijden, dat mijn inkomen stagneert, dat mijn gezondheid weer achteruit gaat, en ga zo maar door.

Dit gaat over de subtielere
lagen in mijn lijf.

Van buiten zie je het niet. Ik ben geen bangelijk type. Integendeel. Ik ben heel wat avonturen in mijn leven aangegaan en kom over het algemeen als stabiel en rustig over. En dat is ook zo. Ik raak niet snel in paniek of in de stress. Dit gaat over de subtielere lagen in mijn lijf. De lichte spanning, die ik vroeger niet eens opmerkte, maar die ik sinds de ziekte van Lyme, steeds beter kan voelen.

Het valt me op dat die minieme spanning er vrijwel voortdurend is. Dat de diepe ontspanning alleen komt als ik me helemaal veilig waan. Thuis, als ik alleen ben, of in de warme setting van bijvoorbeeld een massagepraktijk. Het is kennelijk de omgeving die het sein veilig moet geven. De omgeving die ervoor moet zorgen dat ik me welkom voel, de omgeving die harmonieus moet zijn, de ander die mij moet waarderen en me zo een gevoel van veiligheid geeft.

Ik sta midden in het leven, dus mijn omgeving verandert continu. Ik spreek vrienden, bekenden, onbekenden. Ik bevind mij in de auto, op straat in het bos. En ondertussen ben ik continu alert. Ben ik in de volgende omgeving ook veilig? Vinden ze me aardig? Ben ik welkom? Doe ik het goed? Loop ik netjes op de paden?

Om die veiligheid te garanderen
zet ik mijn overleving strategieën in.

Om die veiligheid te garanderen zet ik mijn overleving strategieën in. Ik ben vriendelijk, begripvol, pas me aan en zet humor in om de spanning te breken. Ik hou me in, ben bescheiden of kom in actie als dat wordt gewaardeerd. Op zich is daar allemaal niets mis mee natuurlijk. Het zijn mooie kwaliteiten. Maar zet ik ze in vanuit vrijheid, of probeer ik die veiligheid weer te waarborgen, zodat ik kan ontspannen?? Nogmaals: het is subtiel. Het onderzoek daarom des te boeiender.

De veiligheid die ik werkelijk zoek, zit natuurlijk in mij zelf. Al wat ik te doen heb om diep en duurzaam te ontspannen is te vertrouwen op dat wat nooit verandert. Op dat Ene dat mijn leven onvoorwaardelijk ondersteunt. De intelligente bron die mijn hart doet kloppen, mij adem geeft, mijn cellen vernieuwt. Het weten dat dat ik meer ben dan dit lichaam alleen, dat mijn oorsprong te vinden is in ieder ander om mij heen. In elke boom, bloem, blad en vogel.

Als ik daar ben, in dat vertrouwen, hoef ik de ander en de buitenwereld niet meer verantwoordelijk te maken voor mijn gevoel van veiligheid. Dan is veiligheid gewoon geen issue meer. Dan ben ik kalm en is mijn hart volledig open voor wie of wat er ook maar wil verschijnen.