Over waarachtig leven

Ik heb een grote liefde voor waarheid. Voor dat wat waar is. En heb het verlangen om waarachtig te leven. De waarheid die ik zoek, vind ik niet in ideeën en gedachten of in de wetenschap of religie. Het gaat er mij niet om, of wat deze of gene zegt, waar is. Waar ik oprecht nieuwsgierig naar ben, is de waarheid die zich laat kennen in dat wat ik op dit moment ervaar. Ik ervaar op dit moment kou in mijn lijf. En dat is waar. Ik voel me wat leeg. En dat is waar.

Vaak mag de waarheid niet bestaan. De leegte die ik voel, vul ik op met afleiding: werken achter de computer, lummelen, etc. Als ik me boos voel, raak ik verstrikt in 1000 en 1 gedachten, waarmee ik dat boze gevoel wil fixen. Mijn lijf spant zich aan, ik raak weg van mijzelf en verbreek de verbinding met dat wat waar en echt is. En ondertussen zet de boosheid zich vast in mijn lijf.

Als ik zonder enige weerstand kan zeggen: Ja, zo is het nu, ik voel me leeg, ik ben boos, en ik blijf bij die kale waarheid, zonder ook maar iets te willen fixen, ontspant mijn lijf. Als ik blijf, komt er direct zachtheid in mijn lijf. Hier ben ik. En dit is mijn waarheid. Nu. Op dit moment. Straks is het wellicht anders. Maar nu is het zo. Want waarheid is niet statisch. Het verandert ieder moment. Zo levendig is het leven. Zo verassend de ervaring. Ieder moment weer nieuw. Ieder moment weer anders.

Waarachtig leven, betekent voor mij dat ik mijn ervaring in het moment kan erkennen en respecteren en durf in te brengen in het contact met anderen. Zonder dat iemand daar ook maar iets aan hoeft te veranderen. Het betekent ook dat ik net zoveel respect heb voor mijn eigen ervaring als voor de ervaring van de ander. Dat ik er met evenveel nieuwsgierigheid voor open sta. Én dat ik zie, dat ik met alles wat ik aan ideeën, meningen of gedachten op die ervaring plak, de waarheid onderuit haal. Want de waarheid waar ik zoveel liefde voor voel is kaal en puur, kent geen duiding, geen kleur, is simpelweg wat is, en daarmee wonderschoon. Je zou het ook ware natuur kunnen noemen.

Als we spreken over Leef je ware natuur, dan is dit wat ik bedoel. Volledig aanwezig en in contact zijn met wat door mij heen wil stromen. Vreugde, liefde, warmte, boosheid, machteloosheid, pijn, verdriet, vrede. Als ik zeg Verlaat jezelf niet, dan gaat het ook hierom. Het gaat niet om het ego dat van alles wil controleren en beschermen. Het ego dat iemand wil zijn. En iedere dag hard werkt, om die structuur overeind te houden. Dan ontstaat er een rigide Bij jezelf blijven.

Waar het om gaat is dat je hier blijft. Bij je ervaring van dit moment. Ik vind dat overigens niet altijd even gemakkelijk. Dat is de paradox. Ik verlang naar volledig zijn, en als dat lukt, of ik word daarin begeleid door een therapeut, komt er altijd rust en vrede, en tegelijkertijd zie ik hoe ik me er zo vaak van afwend. Hoe ik me terugtrek. Een diep geworteld patroon van (willen) verdwijnen als het akelig wordt.

Het blijft oefenen. Een eeuwig studeren aan de hogeschool voor levenskunst.