Waar je ook mee worstelt, geef het rust en geef het tijd

Wie kent niet het gevoel direct te willen reageren als iets niet fijn gaat. Een conflict op het werk, ruzie in je relatie, een pijnlijke ervaring met een vriend(in). Situaties die ons pijn doen of van slag maken, moeten zo snel mogelijk recht gezet.

Het hoofd draait overuren met duizend en één gedachten. Dit kan zo niet langer. Ik laat niet over me heen lopen. Ik ga hier iets van zeggen. En vervolgens lig je uren wakker over wat je dan precies gaat zeggen.

Of je voelt je zo gekwetst, dat je het verhaal van onrecht eindeloos blijft herhalen bij je vriendinnen. Als anderen je begrijpen, doet het wellicht minder pijn. Als zij aan jouw kant staan, voel je je minder verloren.

Ik kon dagen blijven hangen
in een reactieve toestand

Zelf heb ik de gewoonte om de zogenaamde veroorzaker van mijn pijn te schrijven. Vroeger waren dat lange epistels, waar uiteraard ook weer een lang antwoord op kwam en zo kon ik dagen blijven hangen in een reactieve toestand, die alleen maar meer stress opleverde en zelden de rust (of verbinding) die ik eigenlijk zocht.

Later leerde ik kort en helder mijn ongenoegen te verwoorden. Dat bracht wel enige verandering in mijn gemoed, maar de boodschappen waren, hoe respectvol ook, nog altijd reactief. En de onderliggende gedachte was: Jij doet mij iets aan, dus jij moet te minste begrip hebben voor mijn pijn. En het liefst sorry zeggen.

Was ik in verbinding met mijn hart? Zag ik de ander als gelijke? Of plaatste ik mij er (onbewust) boven? En probeerde ik op die manier het onderliggend ongemak te fixen?

Wat blijkt het toch moeilijk om pijn, ongemak en conflict met rust te laten. Om het de tijd te geven om te bedaren. En vooral, om in alle rust te voelen wat er nou eigenlijk zo’n pijn doet. Om te zien dat de oorzaak van jouw pijn eigenlijk nooit bij die ander ligt, maar dat er simpelweg iets in jou getriggerd is. Een pijnlijk stuk in je persoonlijke geschiedenis dat jouw liefdevolle aandacht vraagt.

Het heeft geen enkele zin
de ander verantwoordelijk te houden
voor jouw pijn

Het is jouw pijn. Die jou toebehoort. Het heeft geen enkele zin de ander daarvoor verantwoordelijk te houden en te wachten tot die het verzacht. Aan de oppervlakte zal dat misschien lukken, maar in de diepte nooit. De pijn zal terugkeren. In het volgende conflict. In weer een nieuwe situatie. Net zo lang tot je er vriendjes mee wordt.

Simpelweg zitten, voelen en in liefde dragen. Meer is er niet nodig. Het conflict met rust laten en de tijd geven. De emoties laten bedaren. Niet de aandacht daar, maar hier, dichtbij houden. Zacht worden. Mijn pijn. Mijn geschiedenis. Me bereid voelen dit in liefde te dragen.

Het is telkens weer wonderbaarlijk als me dat lukt. Het hele conflict verzacht of verdwijnt. Of er komt, uit het niets, precies op het juiste moment, het juiste gebaar dat weer voor verbinding zorgt. Leren vertrouwen op de tijd. Laat dat mijn oefening zijn.