Accepteren van pijn en ongemak. Hoe doe je dat?
Als we geconfronteerd worden met pijn en ongemak, schieten we meestal in de weerstand. We willen het nare gevoel niet. Het is niet fijn, of erger, te pijnlijk of gewoonweg ondraaglijk. We weten dat vechten tegen het gevoel niet werkt. Het geeft alleen maar meer spanning, maakt moe en put uit. Maar wat is het alternatief? Omarmen? Accepteren? Het klinkt heel zen, maar hoe doe je dat in vredesnaam als de pijn zo groot is?
Ik heb in mijn leven heel wat ongemak moeten verduren. Emotionele pijn, fysieke pijn, frustratie, verdriet, machteloosheid. En als rode draad door dit alles: eenzaamheid. Met al die gevoelens heb ik flink geworsteld. Er was vaak weerstand. En dan oefende ik eindeloos in erbij blijven, doorvoelen, accepteren. Dat hielp soms, maar regelmatig bleef de weerstand. Ik vind het niet leuk! Ik wil dit niet!
Totdat ik begreep dat ik bezig was met het gevoel te fixen. Het omarmen en accepteren greep ik aan als een middel om van mijn pijn af te komen. Ik was vooral hard aan het werk. Toen ik dat eenmaal doorhad, kwam er ruimte in het geworstel. Ik kon zien waar ik mee bezig was. Een wanhopig stukje mens dat ongelooflijk haar best deed om allerlei nare gevoelens te accepteren en daar totaal niet in slaagde.
Ik werd direct overspoeld door compassie. Kon liefdevol en vol begrip naar mezelf kijken. Een enorme rust daalde op me neer. Weg weerstand. Volledige ontspanning in mijn systeem. Daar is dan zomaar weer de verbinding met God’s onvoorwaardelijke liefde. Niet buiten mij. Maar gewoon in mij.
Als je het zelf niet lukt om je situatie te accepteren, accepteer dan dat het je niet lukt. Daar ligt de sleutel. Maak één innerlijk stapje achteruit en aanschouw jezelf in je worsteling. Dus niet je aandacht op de pijn, maar op het zien van de worsteling. En heb daar compassie voor.
De alomvattende liefde van het leven is elk moment beschikbaar. Heel dichtbij en direct toegankelijk. Als we maar durven om de controle los te laten. Niet de levenslessen gebruiken om te fixen, maar juist even niet iets doen. Afstand nemen, stil zijn, liefdevol kijken, vertrouwen. Daarin zit de ontspanning en de potentie voor heling.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
11 reacties op “Accepteren van pijn en ongemak. Hoe doe je dat?”
Ik lees nu denk ik voor het eerst, wat iedereen allang wil weten hoe je dit doet.
Je hoort en leest accepteer de pijn, teleurstelling enz. Maar niet zoals nu.
Dus bleef je altijd denken, vechten .Dankjewel hiervoor ga eens voelen , wat en of er iets veranderd. Ik loop al maanden met een aantal lichamelijke klachten, deed of ik het accepteerde. Maar loop er nog mee, en acceptatie is dus nog steeds vechten.
Ik herken jouw verhaal zo. En maar toelatenen worstelen. Ieder keer die kramp….
Het er laten zijn met compassie is de beste methode…..alleen maar liefde erna toe sturen en laten.
Het doet goed om te horen hoe lastig het is om ermee om te gaanZo herkenbaar, ook die worsteling. En dan ineens, uit het Niets, is er dat ‘gevoel’, die sensatie van ja, van wat, ik heb er geen woorden voor, een soort gecondenseerd zijn in mijn iijf, volte. Het overkomt me, of niet….
Je woorden Nanette en de reacties lees ik, wat een synchroniteit, juist op zo’n dag van onwil en ongemak in mezelf. Alleen fysiek ongemak en pijn is te doen maar de onwil in mezelf erbij maakt dat ik off ga. Weg wil van mezelf en slapen, en liggen eindeloos liggen. Dat dan maar gewoon doen als er geen dingen zijn die van me verlangd worden. En dan daar ook nog van hebben leren genieten is een hele stap dichter bij mezelf. Ja compassie is een zegening naar jezelf.
Namaste.Hoe inspirerend komt het aan.
Nu na mijn praktijk gestopt te hebben.
kwam innersteps in mijn beeld.
en heb even gedacht nee niet doen.
Maar nu dat toch een begin,het lijkt me sowieso heerlijk. En ik ben graag aan de wandel met mijn echtgenoot.
Maar het is daarbij ook goed om goed je pensioen in te gaan denk ik zo.Beste Nanette,
dank voor deze blog. gaat 100% over mij. leef nu al 5 jaar met twee frozen shoulders, pijn, ongemak, belemmering en ja voortdurend bezig oplossingen te zoeken en te proberen, goeroefilmpjes, meditatie, boeken,massages etc etc het beheerst mijn leven, inmiddels overspannen ervan omdat lichaam protesteerde en ik over mijn grenzen bleef gaan voor de buitenwereld want binnenwereld is inderdaad eenzaamheid. kortom obssessie! hoop heel erg op jouw reactie. ik begrijp wat je schrijft en weet dat dat de ‘ oplossing’ is maar ik vóel het niet die compassie en zelfliefde.
harte groet Heleen.
Laat een reactie achter