De pijnlijke plekken van totale leegte
Ik vermoed dat we ze allemaal kennen, die pijnlijke plekken van totale leegte in onszelf. Bij sommigen van ons wellicht vaag en ver weg gedrukt, bij anderen dagelijks voelbaar. Of voornamelijk afwezig, maar plots mega voelbaar bij een dierbaar verlies, of een pijnlijke afwijzing.
De plekken zijn diepe groeven in onze ziel, gegraven op momenten in onze vroege jeugd waarin we niet werden ontmoet in onze primaire behoefte aan steun en support. Akelige momenten, die vaak ver buiten onze herinnering liggen, maar die een onuitwisbare afdruk hebben achtergelaten in ons lichaam.
The body keeps the score, zegt trauma deskundige Bessel van der Kolk. Het lichaam vergeet niet. Ook ogenschijnlijk kleine pijnlijke momenten, worden opgeslagen en bevroren in de tijd. De lege plekken, blijven bevroren lege plekken. Voelbaar op ieder moment, dat herinnert aan dat moment van vroeger, waarin je er voor je gevoel helemaal alleen voor stond.
Dat herbeleven, is niet fijn.
Daar blijven we het liefst
zo ver mogelijk vandaan.
Dat herbeleven, is niet fijn. Daar blijven we het liefst zo ver mogelijk vandaan. Daar hebben we allerlei succesvolle strategieën voor: In de verdediging schieten als je ergens op aangesproken wordt, lief en zorgzaam zijn tot ver voorbij je eigen grenzen, jezelf beter achten en de ander bekritiseren, telkens weer begrip zoeken, alles analyseren en duiden, je terugtrekken, alles zelf doen, alles willen fixen en controleren, of afleiding zoeken in werk, Facebook, Instagram, TV of andere verslavingen.
Jammer genoeg is het succes van de strategie vroeg of laat uitgewerkt. Dan merk je dat je tegen een burn-out aanloopt, of dat er scheuren komen in je relaties. Het kan zijn dat je allerlei lichamelijke klachten krijgt of in een depressie raakt. Meestal blijf je het dan nog steeds een tijd buiten jezelf zoeken. Medische oplossingen, andere (gezondere) afleidingen, nieuwe relaties. Tot ook dat niet meer voldoet. En dan?
Dan zit er niets anders op dan de pijnlijke leegte vol te ontmoeten. In zachtheid en liefde. De bevroren delen laten ontdooien in jouw volwassen aanwezigheid. Soms lukt dat alleen. In meditatie, door te schrijven of te schilderen, door ermee te wandelen in het bos. Meestal is de begeleiding van een goede therapeut nodig om door de leegte heen te kunnen bewegen.
Is er sprake van diep trauma,
dan is er veel geduld nodig.
Ben je opgegroeid in een warm en hecht gezin en is het trauma niet zo groot, dan kunnen enkele therapeutische sessies voldoende zijn om de bevroren pijn te ontdooien en je levensenergie weer vol te laten stromen. Is er echter sprake van diep trauma, dan is er veel geduld nodig. Dan zitten ook de overlevingspatronen diep gegroefd. Ze vragen blijvend jouw liefdevolle aandacht.
En er is bij diep trauma ook iets anders nodig, iets wat in mijn ogen essentieel is om werkelijk te kunnen helen: contact met en vertrouwen in de goddelijke essentie van het leven zelf. Dat ene wat zoveel groter en intelligenter is dan het ikje dat wij denken te zijn. Zonder dat contact is het ongelooflijk moeilijk om uit je overleefstand te komen. Je lichaam weet niet anders dan dat het alert moet zijn, weet niet hoe het diep van binnen moet ontspannen. Kun je bedding ervaren in de liefdevolle essentie van het bestaan zelf, dan kan je werkelijk helen.
Ik ben in mijn leven vertrouwd geraakt met een diep gevoel van eenzaamheid. Hij is altijd ergens op de achtergrond aanwezig en treedt zo nu en dan heftig op de voorgrond. Dan ligt depressie op de loer, voel ik me volledig uit verbinding en breng ik de dagen door in een overlevingsmodus. Ik zoek afleiding achter de computer, hang apathisch op de bank en heb nog net genoeg zelfliefde om in ieder geval mijn dagelijkse wandelingetje door het bos te maken. Godzijdank.
Ik weet precies wat ik dan te doen heb.
Zitten. Mediteren.
Contact maken met mijn adem
Ik weet precies wat ik dan te doen heb. Zitten. Mediteren. Contact maken met mijn adem en voelen: er is iets groters dat mij doet leven. Een liefdevolle intelligentie, die ervoor zorgt dat die adem in en uit gaat, dat mijn hart klopt, mijn cellen zich vernieuwen. En sterker nog: ik sta daar niet los van, ik ben ook dat. Als ik die ruimte binnen treed, kan ik door de leegte heen bewegen en voelen hoe die zich als vanzelf vult met liefde en leven. Alles in mijn lichaam ontspant en ik kom weer thuis in het leven zelf.
De drempel om te gaan zitten kan op dagen levensgroot zijn. Dan lukt het me eenvoudigweg niet de rust te vinden om te mediteren. Dan zijn alle andere verleidingen groter. De groeven van mijn overlevingsmechanismen zijn diep. En toch is dat wat ik te doen heb. Keer op keer op keer. Zitten. Ademen. Zijn. Herinneren. Stap voor stap en met eindeloos geduld een nieuwe groef creëren. Die van heelheid, vertrouwen en liefde.
Voor iedereen die zich herkent in dit verhaal: wees liefdevol en mild naar jezelf, oefen geduld, hoe groot de leegte ook aanvoelt, je bent niet alleen. Nooit. Weet dat de liefde naadloos dichtbij is.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
8 reacties op “De pijnlijke plekken van totale leegte”
Jeetje, wat raakt je blog me. Ik herken het helemaal, de pijn, het verloren voelen, alsof je verdrinkt. En dan ergens toch uiteindelijk weer houvast vinden om eruit te komen en verder te kunnen.
Dank je wel voor je mooie troostende en kwetsbare schrijven!
Prachtig artikel met zoveel herkenbaarheid. Dank je wel!
Het grotere zien, voelen en ervaren…., daarop vertrouwen dat jezelf al Liefde, Vrede, etc. bent en door het duale denken daarvan vervreemd bent, betekent dat de uitdaging is daar weer naar terug te keren, thuis te komen bij jezelf en kunt helen.
Ik geloof echt dat daar de sleutel ligt van ontdooien van bevroren plekken en (zelf)heling.Wauw, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Je delen resoneert zo. Schreef 2 dagen geleden nog op, god ik mis je! Voel zo’n sterk verlangen naar in de natuur zijn, waar die diepe leegte er ook is…maar mij er niet van weg doet gaan. Hier voel ik de holding en leer ik mezelf te dragen. Dat gevoel van door de leegte heen in het leven te zakken, begin ik ook weer te ervaren. Het is niet weggeweest, nooit, alleen kon ik dat in al die momenten niet voelen. Dank je voor het aanraken van dat wat zo gevoeld wil worden!
Lieve Nanette en andere lieve lezers (v/m), zo herkenbaar op alle facetten. ook als ik dit lees. Net een hoofdstukje met mijn lief geluisterd uit een boek van Jan Geurtz. De spirituele relatie. Verbindend met mezelf en mijn vriendin. En dan gaat ze naar huis. Ik voel de pijn van het kind dat nooit speelde met vriendjes en dat nu zooo graag wil met haar, genieten van de bloemetjes en het voorjaar, op de fiets. Mijn vreugde, verwondering delen! Ze is naar huis. Omarmen van mijn kind…. In mijn hart opnemen. Terwijl mijn lijf zo’n pijn doet… En dan ga ik toch naar Rond de Vuurplaats, een bijeenkomst met gelijkgestemde zielen bij de Uelenspieghel in Drenthe. Om daar misschien, hopelijk, het Veld te voelen. Het dragende Veld. Zo noem ik het. Re delen met anderen. Net zo als ik hier deel. Met mijn lief, Ja, delen en dragen. Het niet alleen zijn ervaren, soms.
Lieve Nanette, heel er bedankt voor je verhaal en de timing er van. Per eind dit jaar heb ik mijn baan opgezegd in een voormalig familiebedrijf, gaan voor het onbekende en eindelijk voor de natuurcoaching. Dit proces blijkt lastig, er zijn te veel andere zaken en vastgeroeste patronen. Na een week van rust en veel natuur merk ik nu dat het bekende mij moeite kost en mijn lijf aan het protesteren is. Ik hang tussen het oude en nieuwe en weet het even niet. Het lezen van jouw artikel raakt mij enorm, geeft mij vertrouwen en rust. Dank je wel. Diana
Keer op keer die wrange leegte tegemoet treden om keer op keer te herontdekken dat die wrange leegte vol warmte en liefde is, mits ik haar durf te omarmen. Mits ik haar durf en kan toelaten. En er zijn zoveel mogelijkheden haar te ontvluchten…. Dank je wel, Nanette, voor je zo herkenbare en kwetsbare schrijven. Het geeft mij weer een stukje vertrouwen om vooral door te gaan op mijn weg, al voelt die nog zo eenzaam bij tijd en wijle, terwijl hij tegelijkertijd zo vervullend en vol en voor mij de enig mogelijke weg is. Dank.
Zo herkenbaar, Nanette, zeker nu na het overlijden van mijn moeder, niet zozeer haar missen momenteel maar dat wat er niet was, uitvlucht zoeken in Netflix of als methode om de tranen te laten komen, nog niet kunnen doen/uitstellen wat beter is voor mijn lichaam en geest, excuses gebruiken als druk, veel te doen wat ook zo is want over een maand gaan we ook nog verhuizen, ik voel me leeg en vol tegelijk
Laat een reactie achter