Schuld en schaamte houden zich graag in de schaduw schuil
Ik heb altijd gedacht dat ik weinig last heb van schuld en schaamte. Dat wat mij betreft alles aan het licht mag komen, en dat ik geen moeite heb om aan te kijken wat misschien minder fraai is.
Er zijn dingen die ik mijzelf heel graag anders had zien doen. Meer aanwezig zijn voor de kinderen toen ze klein waren, me opener opstellen in relaties, attenter zijn, zorgzamer. Het zijn zaken waarvan ik het jammer en soms verdrietig of pijnlijk vind dat ik ze niet anders heb kunnen doen, maar daar zit geen schuldgevoel bij. Ik schaam me er niet voor. Het mag gekend worden.
Stomverbaasd was ik dan ook toen ik mijzelf onlangs in een sessie met mijn Ridhwan teacher hoorde zeggen: Ik schaam me dood. En ik voel me schuldig. Ik schaam me dood dat het me nog steeds niet goed lukt om met mijn fysieke ongemakken om te gaan. Ik schaam me voor de frustratie en machteloosheid die ik vaak voel over mijn lichaam dat chronisch pijn doet en zo vaak moe is. En ik schaam me vooral dat ik me hierover regelmatig depressief kan voelen. En ik schaam me al helemaal omdat dit al jaren het geval is.
Ik schaam me dood.
En ik voel me schuldig.
En… ik schaam me tegenover al die mensen die zo ruimhartig hebben gedoneerd voor mijn behandeling in Zwitserland. Het ging aanvankelijk zo goed, en nu gaat het al weer 2 jaar lang langzaam achteruit. Ik schaam me dood. En ik voel me schuldig.
Ik voel me schuldig omdat ik, met mijn achtergrond en kennis, toch in staat zou moeten zijn hier mee om te gaan. Ik, die al die blogs schrijft over Zijn met wat is, over Toeven in het ongemak, over Vertrouwen op het groter geheel. Ik, die zich eindeloos verdiept heeft in neuroplasticiteit en het effect van je brein op ziekte en pijn, die heilig gelooft in het werk van Joe Dispenza, en al die succesverhalen heeft bekeken, ik zou beter moeten weten. Ik voel me schuldig, want ik doe iets niet goed.
Ik mediteer niet genoeg. Mijn focus ligt te veel op het ongemak. Ik heb geen vertrouwen. Ik kan niet omgaan met de onzekerheid. Ik moet meer in overgave zijn. Meer ontspannen. Ik moet me meer positieve dingen richten. Meer in het leven staan. Ik zeur te veel. Ik ben een hypochonder.
Ik doe het niet goed.
Ik moet nóg beter mijn best doen.
De omgeving doet hier onbewust aan mee. Alle goedbedoelde adviezen: Je zou eens zus, je moet eens zo, kijk eens hiernaar. Beweeg je wel genoeg? Eet je nog wel gezond? Maar je moet wel mediteren hoor. Je weet toch wel dat je niet je lichaam bent? En welke vitamines slik je? Heel lief, met een oprechte wil om te helpen, maar het triggert de geïnternaliseerde aanname: Ik doe het niet goed. Ik moet nóg beter mijn best doen. Ik moet. Ik moet.
Schuld en schaamte isoleren. Ze maken dat je je terugtrekt. Wie faalt is niet aantrekkelijk.
Ik breng het nu aan het licht en dat is ongelooflijk bevrijdend. Want oh, hoe destructief zijn schuld en schaamte als ze in de schaduw blijven, waar ze zich het liefste schuil houden. Niemand mag het zien, niemand mag het weten, zelfs ikzelf was me er vrijwel niet van bewust dat ik nog het meest leed onder mijn eigen schuld en schaamte.
Jij kan er niets aan doen dat je nog steeds ziek bent, zei mijn leraar in de sessie. Ze moest het een aantal keer heel duidelijk herhalen, voordat het echt binnen kwam. Mij treft geen schuld. Ik hoef me niet te schamen.
De pijn is er nog steeds,
maar de zwaarte is weg.
Sinds die sessie is het wonderwel lichter. De pijn is er nog steeds, de moeheid vaak ook nog, maar de zwaarte is weg. Alsof ik weer beschikbaar ben voor het leven. Zo fijn! Ik heb mezelf ontslagen van het moeten. Wat niet betekent dat ik bewegen, mediteren en gezond eten loslaat, maar ik haal de kramp eraf. Ik mediteer wanneer ik er zin in heb en ik wandel als mijn energie het toelaat en ik voed mij met positieve gedachten in een vrije stroom.
Elke keer weer sta ik verbaasd hoe bevrijdend het kan zijn als we de waarheid van wat is, werkelijk helemaal toelaten. Ja ik voelde schuld, ja ik voelde schaamte. En zo is het. Punt.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
38 reacties op “Schuld en schaamte houden zich graag in de schaduw schuil”
Moedig Nanette, heel herkenbaar en toch, jouw blogs lieten mij mijn moeten steeds meer loslaten????
Dankjewel voor je menselijkheid, je kwetsbaarheid, je kracht, je puurheid.Ik zie de vraagtekens in mijn comments staan, dat waren twee emoticons, haha
Maar ook dat klopt want het moeten sluipt er af en toe ongemerkt toch weer in.
En dan telkens weer kunnen kiezen om het los te laten, fijn!!Dank je Nanette, zoals altijd heel herkenbaar. Goed voor je zelf zorgen, mijn proces, de relatie onderhouden, het is een kloten klus en DAT MAG ER OOK ZIJN. Dat is mijn conclusie, en het lucht op dat te zeggen. Tranen komen dan.
Dank, dank, dank voor deze geschreven woorden. Dat is wat ik voel, precies dat! Wat fijn om mijn gevoelens zo helder in woorden te kunnen lezen.
En juist die menselijkheid, die raakbaarheid, die zen en de chaos van het leven, die je deelt, maakt dat ik me door jou getroost, gezien, bevestigd voel. Ook nu weer.
Mijn bijdrage heb ik destijds met liefde gegeven. En nog steeds.
Mooi en heilzaam om te lezen hoe een nieuwe laag een stem krijgt, en zo ook de ruimte krijgt om er simpelweg te zijn.
Bovenal ook mooi om vervolgens de reacties te lezen waarin ik een wederzijdse inspiratie alsook draagkracht in terug zie.
Dankjwel mam,
En een dankjewel aan de andere schrijvers .Mooi en heilzaam om te lezen hoe een nieuwe laag een stem krijgt, en er zodoende simpelweg mag zijn.
Bovenal mooi om vervolgens de reacties te lezen, waarin ik een wederzijdse inspiratie als ook draagkracht in teruglees.
Dankjewel Mam,
En ook een dankjewel aan de andere schrijvers.Dag Nanette, mijn bijdrage heb ik ook uit liefde gegeven, omdat je ook zoveel geeft (oa met deze verhalen). En ik dacht eerlijk gezegd ook dat het niet zou helpen, maar ook dat die stap noodzakelijk was !
Er gaat werkelijk licht op in je verhaal. Zo herkenbaar! Omstandigheden niet echt veranderd (of steeds veranderend, hoe je dit ook wil zien) maar het perspectief heeft je ruimte gegeven. En ons als lezers daardoor ook. Wat heerlijk!!!
Hey hoi lieve Nanette, schaamte en schuld wil het ego in jou doen geloven. Het ego in de mens is n.m. heel gemeen, maar zo lang we zelf geloven dat we met de gedachtes van het ego rond blijven lopen in schuld en schaamte dan wordt het ego alleen maar bevestigd in zijn eigen “waarheid”. Maar is dat ook dé enige waarheid? Neeeh, want het zijn je eigen gemaakte gedachten uit je kindstukken en verleden.
Dus als je jezelf ziek voelt en moe bent dan wordt dat ook in je brein negatief opgeslagen en bevestigd. En voel je jezelf depressief, zoals je ook vertelt in je verhaal. Wil je beterschap?
Dan Probeer eens het tegenovergestelde te denken lieve Nanette…en te VOELEN. En daag jezelf eens met positieve gedachten uit en open je HART chakra bv in een ontspannende hart meditatie. Voel dat je liefdevol bent van top tot teen. En al het andere losgelaten mag worden. Niet meer jou schaamte en schuld aandacht krijgt, maar geef aandacht waar jouw grote verlangen zit. Wat is dat? Is dat …..dat je mag voelen dat je goed bent zoals je bent ook echt mag VOELEN in jou mooie hart ? Dat je verdient om te mogen ZIJN ? Niemand neemt jouw immers toch iets kwalijk, dat doe je namelijk zelf. Ik weet het ego kan heel hardnekkig zijn, maar ben jezelf ook BEWUST dat gedachtes en je mindset ook zijn heeeel krachtig en sterk ???? kunnen zijn om jezelf positief te veranderen. Ben je daartoe bereid? Echt ….dan zal het werken als je jezelf niet meer met de pijn identificeert door negatieve gedachtes die je jezelf affirmeert. Spreek jezelf met positieve woorden toe. Dat is oefenen iedere dag weer.Ik zelf heb kanker overleefd …niet omdat ik al dacht ….”oh ik heb kanker en dus ga ik dood.” maar juist omdat ik altijd hoopvol was en positief gestreden heb. En ja …ik was soms ook best verdrietig, en dat mag, maar ik heb vooral geprobeerd vanuit Liefde ❤️en Licht???? met mezelf en mijn zoontje, destijds, te leven. Liefde is namelijk de sterkste Bron en kracht in ons Zelf en dus ook in jou mooie hart om te mogen voelen, dat innerlijke Liefde en acceptatie voor jou heling zorgt ….lieve Nanette. Ik hoop dat mijn schrijven je enige inspiratie heeft gegeven. En wens ik jou heel veel liefde ???? en beterschap.
Liefs en een sprankelende Hartegroet, Antoinette ✨????✨Lieve Nanette,
Heel hartelijk dank dat je dit deelt. Pfff wat een gevecht is het toch vaak.
Het geeft mij een zacht gevoel naar mezelf en het leven. Het is precies waar ik ook doorheen ga nu in een periode van rouw e.d. en ja, ik moet het toch weten en kunnen met alles wat ik weet en beoefen. Zijn met alles wat er is, dat is voor mij Non-dualiteit en dat is nog niet zo gemakkelijk als mensenkind.
En ja, ik voel me het beste bij in en uitademen en kijken in het moment en per dag wat ik kan en wil en die vrijheid is er best 🙂
Veel liefs, (heb een basistraining voor natuurcoach bij jou gedaan een aantal jaren geleden)Dankjewel voor deze blog Nanette. Ik wil je even laten weten dat ik mijn bijdrage destijds gegeven heb omdat ik het jou waard vond, en ook omdat ik het bewonderingswaardig vond en vind hoe jij vol vertrouwen aan dat traject begon. O.k., het heeft je niet helemaal gebracht wat je hoopte, maar ik hoop dat je het vertrouwen in jezelf, het leven en alles waar je in gelooft wel behoudt.
Ik wilde je adviseren, stop eens met moeten, maar dat had je zelf ook al bedacht. Haha. Weet dat je zeer de moeite waard bent, ook al voel je je ellendig. Misschien helpt dat ook een beetje. Liefs, NandaOntroering, geraaktheid, tranen.. veel herkenning. Inmiddels ben ik al 20 jaar bezig op het pad van persoonlijke ontwikkeling ~ innerlijke reis. Begon toen (‘al’) met ademwerk, opstellingen, emotioneel lichaamswerk. Ongoing learning journey (which is fine!). Afgelopen jaren echter veel innerlijke verkrampingen wat zich ook in mijn fysiek uit. Met alles wat ik al geleerd heb, tóch kom geraak ik er niet “uit”. Ik doe heel erg mijn best in alle practices. Het lijkt niet te mogen baten, eerder het tegenovergestelde. Zelfafwijzing, wanhoop en schaamte.. lijkt (voelt) alsof mijn zelfafwijzing door ál het geleerde nog harder is naar mezelf. I should know / feel better.. ik wéét immers wat ik nodig heb. Ik zit in een ‘loop’ vast.
Deze woorden van jouw leraar: “Jij kan er niets aan doen dat je nog steeds ziek bent.” Tranen bij mij.
Dankjewel.
Dank voor je openheid/ kwetsbaarheid in jouw proces. Voelt al langer als een sleutel die ik ook ter hand mag nemen.
Dank je wel voor het delen Nanette, het was bijna net of ik mijn eigen verhaal las, bijzonder! Veel sterkte en liefs, Cindy
Laat een reactie achter