Wat de stilte mij leert
Twee weken zat ik hoog in de bergen van de Sierra Nevada. In een hutje van zandzakken. Daarin een bed, een meditatiekussentje, een bureautje en een houtkachel. Geen telefoon, geen tijd, niets te doen behalve gewoon maar zijn.
De hoogteverschillen in de omgeving waren te groot voor mij om te kunnen wandelen. De paadjes ook te smal. Dat is de restschade van de ziekte van Lyme: evenwichtsverlies en inspanningsmoeheid. Ik doe het tegenwoordig heel rustig aan.
Dus twee weken toeven op één en dezelfde plek. Niemand gezien, niemand gesproken. Veel gemediteerd en voor me uit zitten staren. De omgeving was prachtig.
De eerste dagen was er veel onrust. Er was verdriet, frustratie en machteloosheid over dingen die ik zo graag anders zou zien. Angst dat het altijd zo zou blijven. Veel gedachten en verhalen in mijn hoofd. Pas de tweede week werd het rustiger in mij. Ik voelde hoe mijn zenuwstelsel eindelijk op een diepere laag kon gaan ontspannen. Langzaam verstilden mijn gedachten. De aandacht meer en meer gewoon hier en nu in plaats van daar en dan.
Het leven is ongelooflijk rijk
als je gewoon maar aanwezig
en ontvankelijk bent.
Het is iedere keer weer ontroerend mooi te ontdekken wat er gebeurt als je je geest de ruimte geeft om de ervaringen van het huidige moment werkelijk toe te laten. Hoe ongelooflijk rijk het leven is als je van binnen verzacht en gewoon maar aanwezig en ontvankelijk bent. De geuren, de kleuren, de sensaties, de gevoelens. Ieder moment weer anders. Zelfs pijn en ongemak maakten deel uit van dat gevoel van rijkdom.
Als je geest zo leeg is, dat er geen oordelen hoeven geveld, geen labels geplaatst, geen verhalen gemaakt, is het leven van zo’n pure schoonheid. Een basaal gevoel van ‘alles is goed’ vergezelde me die hele tweede week en draag ik nog steeds bij me. Al lijkt het minder vanzelfsprekend, nu ik weer in de wereld beweeg. Ik moet er meer mijn best voor doen.
“Je terugtrekken en bliss ervaren op een berg, is gemakkelijk. Maar hier in de wereld heb je het te doen,” krijg ik vaak te horen. Klopt helemaal. Maar als ik liefde wil leven, als ik de perfectie in alles wil blijven zien, als ik open en ontvankelijk wil blijven richting mijn medemens en me niet wil laten leiden door angst of een gevoel van te kort, heb ik mijn geest te trainen. Dan is er stilte en bezinning nodig in mijn leven. Vanuit de stilte, vanuit de liefde, de wereld ingaan, en vervolgens steeds weer terugkeren naar de stilte.
Ik zie hoe mijn hele systeem de neiging heeft te verkrampen, als het leven veel vraagt of ingewikkeld lijkt te worden. Hoe diep van binnen iets zich aanspant. Het is een onbewust beschermingspatroon dat in vele levensjaren is opgebouwd. Het vraagt ruimte en stilte en niets doen, om dat systeem te laten ontspannen. Daarom kies ik hiervoor. Om mijn systeem meer en meer te laten wennen aan de ervaring dat het leven goed is. Zodat ik in staat ben óók te ontspannen als het leven minder leuk is. Dat ik ook dan nog steeds in liefde en vertrouwen kan zijn.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
18 reacties op “Wat de stilte mij leert”
Hai Nanette, fijn om je verhaal te lezen. Ik herken het, de Longcovid heeft mij uitgenodigd tot vertraging, stilte en natuur.
Ik zou meer van je willen lezen en ook de natuurcoaching spreekt me aan, al weet ik niet of ik in staat ben een opleiding te volgen.
Warme groet,
IlonePráchtig beschreven. Het vertragen, de stilte, het niet weten, de overgave, het puur zijn, als onderdeel van de natuur,…
Dank je wel!Beste Nanette,
ik lees hier af en toe mee. Dankjewel! Bij de woorden ‚ziekte van Lyme‘ bleef ik even hangen.
Je zou er aan – mocht je het nog niet kennen – het boek van Anthony William ‚ Medical Medium‘ iets kunnen hebben. Ik zelf zat ook in de onderstelling van de medische wereld, wat ‚de ziekte van Lyme‘ aangaat. Tot dat ik de boeken tegenkwam. Niet als ‚heilige woorden‘, gewoon als inspiratie en eyeopener. Ik heb zelf mogen ervaren, dat hier de/mijn waarheid wordt uitgesproken.
Fijne groet, RuthMooi om te lezen. Ik wil ook zoiets gaan doen. Vooral geen plichten en de telefoon uit zal veel rust geven. Sowieso knap dat je de uitdaging bent aangegaan.
Beste Nanette,
Dankjewel voor het verwoorden van jouw ervaring op de berg. Zelf was ik afgelopen week in retraite in het klooster, waar ik hetzelfde ervaren heb wat jij beschrijft.
Mijn ervaring is dat je de stilte pas echt kunt vinden als je ook ruimte in tijd neemt, voor mij is een week het minimale voor een retraite.En nu is het de kunst om in het “normale” leven dicht bij jezelf te blijven.
Hallo Nanette, Wat heerlijk dat je de tijd en ruimte voor jezelf neemt, op een plek middenin de natuur.
Wat mij raakt is de opmerking dat je als restschade van de Lyme, evenwichtsverlies hebt. Waar merk je dat aan? Weet je of de evenwichtsorganen zijn beschadigd? Ik vind dat interessant om te weten, want dat geeft weer aan hoe ingewikkeld het evenwichtssysteem werkt. En dat er nog meer andere ziektes zijn die tot evenwichtsverlies kunnen leiden. Het past niet meer in mijn boek Evenwicht in uitvoering (2e druk is net uit), maar ik kan er wel over spreken in de podcast Evenwicht, je leven.Bedankt om je woorden en hart te delen. Het is herkenbaar… Mildheid en zachtheid is wat ik beoefen wanneer het leven uitdagend voelt, zeker voor mijn geest.
Vertragen wanneer alles te snel lijkt…
mmm…
de regen druppelt naar beneden
rozenblaadjes als gebeden strooien in de tuin…
danken voor al wat is en het vertrouwen voeden dat dat precies is wat nodig is.veel liefs
SharwaniHi Nanette,
Dank voor delen van je zijn op de berg ervaring! Heel geruststellend, dat jij ook in 1e week onrust, verhalen en al het andere tegenkomt. Mooi hoe je omarmt, dat wandelen voor jou geen optie was en je vrede vind in wat er wel is en zelfs in het niets. Leer zelf ook vertraging te aanvAARDEN en mijn lijf rust te gunnen waar het om heeft geschreeuwd. Wel nog met bibbers voor wat aan oppervlakte komt en gelukkig met ervaringen in de natuur, die me leerden dat ik mezelf erin kan dragen. Zou ook heel graag hierin faciliteren voor anderen, als daar weer ruimte voor is. Nu eerst zelf de natuur in, wandelend en aanwezig zijnd. Fijne integratie van je berg vrede in het dagelijkse.
Liefs Bianca
Heel mooi verwoord Nanette. Ja we hebben het in het leven te doen maar door verstilling en afzondering ben ik daar beter toe in staat. In mei ga ik een week naar Schotland voor mijn sjamanistische opleiding en zit ik 3 hele dagen alleen in de natuur, zonder eten, weinig drinken en geen afleiding. Ik kijk er enorm naar uit, hoewel ik ook weet dat het confronterend gaat zijn. Maar dat is goed. Dan ga ik daarna weer lichter door het leven. Dankjewel dat je jouw ervaring deelt, dat is helpend en verhelderend. Ooit ga ik ook langer maar voor nu is 3 dagen al een mooie uitdaging. Liefs en een warme groet
[…] zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de […]
Laat een reactie achter