In welk verhaal zit jij vast?
De rode draad in mijn leven is eenzaamheid, hoor ik mijzelf vaak zeggen. En ik weet ook precies waar het vandaan komt. Ik ben er inmiddels mee vertrouwd. Eenzaamheid is er zeker niet voortdurend, maar het sluimert op de achtergrond en laat zich met enige regelmaat in vol ornaat zien. Eenzaamheid hoort bij mij. En daaraan vastgeklonken de stellige aanname: ik hoor er niet bij. Ik ben anders.
Eenzelfde stelligheid is er inmiddels over mijn fysieke welzijn. Fit en vitaal ben ik niet meer. Pijn en gebrek aan energie zijn vertrouwde toestanden. Ook daar ben ik inmiddels aan gewend. De ene dag is het meer aanwezig dan de andere. Maar het hoort bij mij. En ook hier zit een aanname aan vast: ik kan niet vol meedoen.
Wat ook heel erg bij mij hoort zijn mijn intelligentie en wijsheid. Ik ben een slimme wijze vrouw en ik ben ondernemend en daadkrachtig. Ook die kwaliteiten zijn me heel vertrouwd. En wat zit hier aan vastgekleefd? Ik moet sterk zijn en de boel overeind houden.
Is het waar?
Of zijn het verhalen
waarin ik me heb vastgezet?
Is dit allemaal waar? Op ieder moment? Of zijn het verhalen waarin ik me heb vastgezet? Verhalen die zich feitelijk alleen maar afspelen in mijn hoofd en die ik maar blijf repeteren, omdat het me houvast en zekerheid geeft. Dit ben ik, zoveel is zeker.
Maar wat doen die verhalen met de stralende en vloeiende aard van het leven? Kan ik die wel ervaren als ik mezelf kader in vastgeroeste ideeën?
Nee, is het antwoord. Ik kan nooit volop leven, als ik het leven in een vooraf bedachte mal prop. Als het moet voldoen aan een verhaal dat gebaseerd is op het verleden en niets van doen heeft met het nieuwe frisse moment van het heden.
Ik kan dit zo goed voelen aan mijn lijf, dat zich, weliswaar subtiel, maar toch voortdurend aanspant. Een continue alertheid, dat zich vast heeft geklampt aan het verhaal. De eenzaamheid moet bezworen, het fysieke ongemak gefikst, de wijsheid hooggehouden.
Wie ben ik nog
als het verhaal ineen klapt?
Want o jee, wat als het verhaal ineen klapt. Wie ben ik zonder die vertrouwde aannames? Het ego-systeem wil controle. Houvast. Weet zich geen raad met de frisse leegte van ieder nieuw moment. En toch ligt daar, paradoxaal genoeg, de bevrijding van alle kramp.
Leven als een onbeschreven blad. Overgeven aan het onbekende. Nieuwsgierig naar wat zich wil laten zien. Geen idee hebben wat er komt. En je dan volledig overgeven aan wat zich vervolgens toont. Aangenaam of niet. Vloeiend, bewegend, steeds weer veranderend.
Daar ligt de volheid van het leven. De ruimte. De adem. De verwondering. De vreugde. En daar vind ik ook de schoonheid. Zelfs als het verhaal zegt dat alles lelijk is.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
7 reacties op “In welk verhaal zit jij vast?”
Ja lieve Namette, je zegt het weer mooi. Leven als een onbeschreven blad en je overgeven aan het grote onbekende… Het is niet gemakkelijk, maar soms zijn er van die momenten dat dat ook mij even lukt. Breathwork help me daarbij.
Dank voor je kwetsbare openheid en je wijze woorden. ik wens je nog veel momenten van ‘echte verbinding’, want dat is vaak wat ontstaat als we ons overgeven. Dan kunnen we pijn en het ingebeelde gevoel van eenzaamheid even loslaten. En is het ervaren van die ‘verbinding’, op welke manier dan ook, niet waar het in het leven echt over gaat? En waar we uiteindelijk ook naar terug gaan?
Maar ook voor mij vaak niet gemakkelijk dit te voelen, hoor!
LiefsDank je wel Nanette!
Je verhaal geeft veel herkenning en helpt mij mijn lastige ,eeuwen oude, thema weer eens onder ogen te zien en bespreekbaar te maken .Bedankt Nanette voor het delen van je wijsheid. Je verhaal is herkenbaar. Het is durven vertrouwen op de stroom van het leven en te kiezen voor overgave. Dankjewel, je inspireert me telkens opnieuw.
Van harte,
Heidi
De adem.
De voeding .
De fun .De echte sympathie, empathie.
Alles wat ik nu net heb gelezen , het verwarmt mij hart .
Jullie zijn allemaal liefde en blijf staan in dat licht, liefde en jouw mooie energie en kracht.
Ha mooi mens Nanette. Ooit las ik ik ben als een voorbijganger, het zijn woorden van Jezus. Dat vind ik een mooie. Zoveel te beleven en te ervaren in het leven mezelf er mee verbinden en nu inmiddels wetend dat het ook weer allemaal anders wordt.
Dankjewel voor je mooie overweging weer.lieve groet Thea.
Laat een reactie achter