Over radicaal eerlijk zijn
Durf jij radicaal eerlijk te zijn? Durf je zonder enige terughoudendheid aan te geven wat er in je leeft? Omdat je gaat voor echtheid in verbinding? Omdat je weet dat alles wat je niet zegt, maar er wél toe doet, gaat schuren en etteren als het in de schaduw blijft?
Ik vind het reten spannend. Bang dat de ander mij afwijst, als de waarheid onaangenaam blijkt te zijn. Bang de ander pijn te doen. Bang om mijn eigen kwetsbaarheid te voelen. En toch, ik weet diep van binnen, dat werkelijke verbinding om die radicale eerlijkheid vraagt.
Het is ook een beetje paradoxaal. Want wie radicaal eerlijk is, kan die ander ook verliezen. Niet iedereen kan de zuivere waarheid dragen. Of wellicht nodigt de waarheid je uit om een heldere keuze te maken en verlaat jíj die ander. Omdat het eren van jouw eigen intieme waarheid, boven alles staat.
Eerlijk zijn met een verborgen agenda
werkt niet
Radicaal eerlijk zijn, vraagt ook om helderheid over je motieven. Heel vaak wordt ‘de waarheid zeggen’ gebruikt om de ander (al dan niet bewust) te manipuleren. Ik zeg hoe ik me voel en verwacht dat jij daardoor de dingen anders gaat doen. Want door jouw handelingen voel ik me niet gezien, niet gehoord, niet gewaardeerd, genegeerd… Maar dan ben je eerlijk met een verborgen agenda. Dat werkt niet. Dat leidt tot discussie. Verdediging. Terugtrekking. Niet tot verbinding.
Radicaal eerlijk zijn gaat over delen wat er in je speelt en daar zelf volledig de verantwoording voor nemen. Het gaat ook over oprecht nieuwsgierig zijn naar wat er in de ander leeft. Zonder agenda. Uit het hoofd, waar van alles rechtgezet en opgelost moet worden, naar het hart dat graag rust in verbinding.
Dat betekent dat radicaal eerlijk zijn ook gaat over zuiver te luisteren. Kun jij de woorden van de ander in hun eigen waarde laten? Kun je de ander horen zonder alles persoonlijk te nemen?
Neem het niet persoonlijk.
Laat het in het midden.
Dat persoonlijk nemen, dat is waar het mis gaat. Je eigent jezelf dan toe wat eigenlijk van de ander is. Waar de ander zegt iets niet leuk te vinden, denk jij gelijk: Ik doe het niet goed. Koppel het los van jezelf. Laat het in het midden. Kijk met nieuwsgierige afstand naar wat er in de ander gebeurt, zonder er meteen op te duiken.
Radicaal eerlijk zijn wordt dan onderdeel van een prachtig open onderzoek, waarin we meer over elkaar ontdekken, dichterbij elkaar komen en ons werkelijk verbonden voelen. Vergelijk het met een boswandeling bij dageraad: de zon komt op, de paden worden zichtbaar, en in het gefilterde ochtendlicht kun je elk detail van het landschap zien. Zo kun je, door open en zonder agenda te luisteren en te spreken, elkaars innerlijke landschap beter leren kennen. Dat is de kracht van radicale eerlijkheid: net als de zonnestralen die het bos doordringen, maakt ze zichtbaar wat verborgen was, en schept ze ruimte voor écht contact.
Heeft dit artikel je geraakt?
En zou je meer van Nanette willen lezen? Abonneer je op haar blogs door het formulier onderaan de pagina in te vullen of lees hier meer over haar troostrijke boek Zen in de Chaos.
De blogs op de site van Innersteps dienen als ondersteuning aan coaches die zich breed willen blijven scholen. Wil jij zo zuiver mogelijk naast die ander staan, stevig en geaard, vrij van projecties en ‘beter’ weten, dan vraagt dat om een grote mate van bewustzijn op je eigen zijn en functioneren. Telkens weer zien waar je verstrikt zit in een oud verhaal, waar angst domineert en leren hoe je die betovering kan doorbreken en naar vertrouwen kan bewegen. Daar gaan al deze blogs over.
De beste investering die je als coach kan doen, is werken aan je eigen persoonlijke groei. Aan jouw persoonlijk leiderschap. Uiteindelijk geldt dat voor iedereen die op zoek is naar geluk en bezieling in zijn of haar werk. Daarom zijn ook de lezers die geen coach zijn, uiteraard van harte welkom om mee te lezen.
Deel dit artikel:
2 reacties op “Over radicaal eerlijk zijn”
Mooi Nanette!! Speelt van A to Z nu in mijn leven. Inclusief het niet verantwoording nemen voor mijn eigen zijn en gevoelens. En inclusief heeeel diepe pijn, heftige woede en bakken tranen. Dragen en omarmen. Ja, makkelijk gezegd. Dus fijn te ervaren dat ik niet de enige van de club ben.
Ook te onderzoeken wat niet van mij is, maar meegekregen van de omgeving, je ouders, voorouders, de samenleving. Van voor je conceptie zelfs vanuit de imprint van je ouders. Heel interessante pod-cast met Anna Verwaal. Ik maak even reclame. Heeft me zo diep geraakt!!
Ha Nanette , wat een mooi onderwerp leg je weer neer en actueel voor me. Ik ben oprecht aan het oefenen mezelf uit te spreken zonder onderlaag. Gewoon omdat iets niet ongezegd wil blijven. Zonder te verwachten dat de ander veranderd maar vanuit respect voor mezelf. Soms gaat het mis en voelt het als een ontlading. Soms gaat het beter en komt irritatie vrij en blijft het desondanks een open delen. En hoe fijn is het als ik ontdek waar ik allergisch voor ben geworden in een bepaalde relatie en vanuit heling spreek en regeer voor mezelf en voor de ander.
Laat een reactie achter