Over het verlangen om voluit te leven

Jaren geleden had ik een droom, die me tot de dag van vandaag bij is gebleven. In de droom wilde ik dood. Ik had er geen zin meer in. Nou, dat was geen probleem, het kon geregeld worden. Het zou als een soort voorstelling of ceremonie plaatsvinden in één of ander theater, zodat al mijn dierbaren erbij konden zijn.

Omdat ik toch dood zou gaan, kon het me niets meer schelen wat anderen van me vonden. Dus ik flapte er van alles uit en hield me nergens meer voor in. Dat voelde enorm bevrijdend. Ik kreeg er zowaar lol in, voelde heel veel levensenergie en dacht: als het zo kan, dan hoef ik eigenlijk niet meer dood.

Dus ik naar de ceremoniemeester. Die was druk en had eigenlijk geen tijd voor me. “Maar het is heel belangrijk”, probeerde ik nog. ”Nu even niet,” zei ze, we gaan zo beginnen. ”Maar ik wil toch niet dood,” riep ik haar toe. “Ja, dat is nu een beetje laat,” reageerde ze. “We gaan zo op, maar goed, als je dan echt niet dood wil, dan kan ik eventueel nog proberen je na afloop te reanimeren.”

En toen werd ik wakker.

Een hilarische droom met een heldere boodschap. Wil ik voluit leven, wil ik er echt middenin staan, dan heb ik mij niet meer in te houden. Geen woorden meer inslikken voor de goede lieve vrede. Niet meer mijn verlangen ondergeschikt maken aan de ander. Werkelijk gaan staan voor mijn waarheid. Niet alleen op schrift, veilig achter de computer, maar ook en vooral in contact dat dichtbij is.

Want daar vind ik het nog altijd spannend om mijn diepste verlangens uit te spreken. Daar waar het onderhuids schuurt. Daar waar ik voel dat er leegte of oppervlakkigheid heerst, terwijl ik naar diepgang en authenticiteit verlang. Daar waar de ander domineert en ik mijzelf niet durf in te brengen. Daar waar ik de ander ergens op zou willen aanspreken of tenminste om helderheid zou willen vragen en waar ik dat niet doe omdat ik bang ben de ander te kwetsen of bang ben voor een afwijzende reactie.

Ongelooflijk hoe diep geworteld dit patroon zit. Na zoveel jaren zelfonderzoek, op de subtiele lagen nog altijd bang voor afwijzing. Het goede nieuws is dat ik me er zeer wel van bewust ben en mezelf er niet om veroordeel.

Persoonlijke groei gaat over bewustzijn creëren en vervolgens oefenen in mildheid. Daar een bewuste keuze in maken helpt. ’s Ochtends wakker worden en mijzelf afvragen: wat wil ik vandaag oefenen? Hulp vragen? Iets uitspreken? Mijn verlangen inbrengen? En geef ik mijzelf toestemming daar zonder enige dwang mee te oefenen?

Persoonlijke groei gaat ook over ontdekken, weten en ervaren dat er iets groters is dat ons draagt. Zonder dit bewustzijn wordt het hard werken om jezelf te bevrijden van je belemmerende patronen. Dan is er een ikje, dat geleid wordt door het denken, dat probeert via dat denken een betere versie van zichzelf te worden. Dat werkt soms, maar het effect is altijd tijdelijk.

Werkelijke transformatie, werkelijke bevrijding, ontstaat als je de aandacht op dat hele verkrampte ikje, kan verplaatsen naar het grotere bewustzijn. Het veld van liefde en vertrouwen. In contact met deze ruimte wordt het oefenen makkelijker. Net als in de droom. In het vooruitzicht van de dood (de dood van het eeuwige denken), was het zoveel eenvoudiger om mijn patronen te doorbreken. Ik had niets meer te verliezen.

Ben je in contact met het grotere bewustzijn, met de stilte, de liefde, dan valt er niets te verliezen. Dat weet je, dat ervaar je. Dat is in mijn ogen het enige vertrekpunt van waaruit je werkelijk voluit kunt leven.